Os politólogos van ter que ir revisando as súas teorías, á vista dos últimos resultados electorais. A súa doutrina di que as forzas progresistas teñen máis posibilidades de gañar canto máis alta é a participación. En Galicia, o 1 de marzo tivemos unha abstención historicamente baixa e gañou a dereita. E en Irán, polo menos segundo o contestado escrutinio oficial, tamén pasou o mesmo, e pido perdón pola comparación (é moito máis apaixonante o que pasa no país dos aiatolás). Naquela república islámica non se enfrontaban conservadores e progresistas, senón conservadores e menos conservadores, aínda que Occidente xa alcumou a estes últimos como reformistas.

Onde tamén hai malestar interno (hai algún partido no que non?) dende as eleccións é en certas áreas do BNG, onde hai quen está convencido de que non todos os seus dirixentes provinciais traballaron por igual na campaña electoral. As queixas van sobre todo cara Monforte, que, se cadra, vai demasiado por libre para o que é a ortodoxia oficial no Bloque lugués. Influirá quizais que no centro e no norte manda a UPG e en Monforte, Inzar?

O alcalde de Monforte, Severino Rodríguez, xa se decantou publicamente pola candidatura de Carlos Aymerich para levar o liderado do BNG. Mentres, Fernando Blanco estaba este mércores, como era de prever, na presentación da alternativa de Guillerme Vázquez.

E, por certo, resulta interesante a volta ao primeiro plano político dun concelleiro que en tempos fora moi querido en Lugo e que vivía un retiro tranquilo e dourado na Escola Politécnica Superior de Lugo.

Esta vai ser unha semana de moitas designacións: este mércores saíu o primeiro conselleiro de Núñez Feijóo, Alfonso Rueda; é de supoñer que entre mañá e o sábado irán caendo os demais. E xa a semana comezou coa designación dos integrantes das comisións do Parlamento galego, que deparou un inesperado éxito lugués: das oito comisións permanentes lexislativas, que son as de máis actividade, nada menos que cinco terán un presidente de Lugo, catro do PP e un (a única que habitualmente dirixe a oposición) do PSOE.

A lista de nomes é moi interesante:

1ª, Institucional, Agustín Baamonde (PP).

2ª, Ordenación Territorial, Daniel Varela (PP).

3ª, Economía, Ismael Rego (PSOE).

4ª, Educación e Cultura, Susana López Abella (PP).

7ª, Agricultura, Raquel Arias (PP). 

Queda con isto aberto o capítulo das especulacións. Na cúpula do PP galego insisten en que isto non quere dicir que os elixidos queden desbotados na carreira polas consellerías, aínda que hai moitos que pensan que si pode ser significativo.

Á vista do ocorrido ata o de agora, semella que o PP de Lugo vai gañando, porque a estes nomes hai que sumar o de Balseiro como vicesecretario da Cámara. Significa isto un premio para o partido? Significa que deste xeito Núñez Feijóo queda coas mans libres para nomear independentes en Lugo? Ou significa que aumentan as opcións de Xaime Castiñeira e Xaquín García Díez para ocupar as dúas consellerías luguesas?

Isto está a resultar moi apaixonante.

O PP de Lugo está a acordarse moito de San Lázaro, ese que resucitou de entre os mortos. Non o digo polo partido, senón polos afiliados. Hai certo malestar con algúns que quedaron ben agachadiños nas duras e que agora reaparecen nas maduras. Disque algún mesmo foi a Santiago a celebrar a vitoria electoral na noite do 1 de marzo, e iso que tamén en Lugo había festa.

Pérez Touriño e, en menor medida, Núñez Feijóo seguen estando presentes nos carteis publicitarios de Lugo cando xa pasaron catro semanas dende as eleccións autonómicas. Anxo Quintana, en cambio, desapareceu xa hai uns días, substituído por anuncios de moblerías, entre outros. Non sei se será consecuencia da Crise, que non hai quen se anuncie, ou se socialistas e populares andaban tan sobrados de cartos que pagaron xornadas de máis. Pero resulta chocante seguir a ver estes días o anuncio do “Queres que volvan?”, porque a esta pregunta xa lle temos resposta, non?

Si, todos os rumores din que no congreso do PSOE de este venres haberá máis dunha lista, pero parece que as augas non van saír de nai. De feito, aínda que El Progreso recolle que hai dúas, chegouse a falar de máis. Pero seguramente a cousa quedará nunha candidatura única. Iso si, o que ninguén vai evitar é unha “lectura de cartilla” xeralizada. Hai un grupo de alcaldes que están dispostos a que algúns persoeiros socialistas non se vaian de rositas.

En concreto, os disparos apuntan cara López Orozco, que non soubo manter o fortín, e cara Gómez Besteiro e os deputados provinciais do PSOE, aos que os seus compañeiros de partido reprochan que non se lles ve. Claro que esta liorta vai ser interna, porque, de portas fóra, todo vai ser paz e despois gloria, que agora o que lles interesa aos socialistas é demostrar unidade na dor. Xa o verán este venres.

(Outro día escribirei sobre o Pazo de Tor.)

Pasada a guerra electoral, chega o momento de descubrir algunhas curiosidades. Por exemplo, ver quen gañou en Cervantes e Navia de Suarna. No primeiro fíxoo con moitísima claridade o PSOE, como é habitual; no segundo volveu a gañar o PP, aínda que só por tres votos. Supón un respaldo para os dous alcaldes, socialistas ámbolos dous: Benigno Gómez e Xosé Fernández, respectivamente. O curioso é que nestes concellos había moita polémica pola posible declaración dos Ancares como parque natural, e vai e gañan os que o defenden, os socialistas. Significa iso un respaldo dos votantes á proposta?

Por certo, non se sabe que vai ser do proxecto. O equipo saínte de Medio Ambiente asegurou que o PP de Fraga deixara sobre a mesa un texto para facer a declaración de parque natural vía decreto, co cal, se cadra, igual resulta que o partido que o rexeitou nestes catro anos vai ser o que acabe por crealo. Son os paradoxos da vida política.

Está o PP de Lugo exultante despois do 1-M. Xosé Manuel Barreiro anda a dicirlle a quen queira oílo que esta provincia foi a decisiva para a vitoria popular. Non é a de meirande apoio nas urnas, que aí sempre a supera Ourense, pero si é a única na que os deputados do bipartito son menos que os do PP: sete contra oito, respectivamente. Na Coruña, Ourense (despois do voto emigrante) e Pontevedra hai empate. E o que o fai estar máis crecido é o resultado da capital provincial, que, facendo unha extrapolación, daríalle a maioría absoluta ao PP nunhas hipotéticas eleccións municipais.

O que pasa é que Barreiro é consciente de que o electorado non se comporta igual nunhas locais, unhas galegas e unhas xerais, e así o dixo na entrevista que publicou El Progreso ao día seguinte das eleccións. Pero que os populares andan exultantes vese mesmo en detalles minúsculos, como a entrada de Barreiro na Festa dos Pepes que se celebrou en Lugo o venres 13: mesmo parecía unha estrela de cine. Despois de tantos anos de escuridade, non é estraño que os populares anden así.

Contan que un dos últimos chascarrillos da vida política en Santiago foi a liorta que tiveron dous íntimos inimigos, Francisco Rodríguez e Xosé Manuel Beiras, na xuntanza da executiva do BNG do pasado xoves. Faltoulles pouco para retarse en duelo, a espada supoño, que é o máis acaído para dous históricos do BNG coma eles. Pero a cousa quedou compensada á saída do Consello Nacional do sábado, onde pouco lles faltou para bicarse á vista dalgún fotógrafo de prensa, como contaba Lugilde este domingo. Aperta si que houbo, ante as miradas asombradas de moitos militantes. No fondo, son case como Delmiro e Don Crisanto, o alcalde comunista e o cura carpetovetónico de Padre Casares, a serie de moda en TVG: non poden vivir o un sen o outro.

Nas bromas que xa empezan a circular en algúns círculos despois das eleccións, comentan que a afiliación política de Delmiro (o personaxe ao que dá vida o ex veciño da miña avoa Antonio Durán, Morris) vai cambiar cando gobernen os populares. É, por suposto, unha broma, como a que di que en Cifras e letras vanse admitir a partir de agora os castelanismos. Xa ven: empezo con dous históricos do BNG e remato coa televisión; no fondo, todo é un espectáculo.

Ah, e que non, que Fernando Blanco insiste, como poden ler este mesmo luns, en que el non vai ser o candidato.

Sei que algún alcalde do PSOE da provincia de Lugo está a punto de agarrar a escopeta (é unha metáfora) para ir pedir explicacións en Santiago, porque algúns rexedores si que se bateron o cobre na campaña electoral e cumpriron a súa parte, pero os seus xefes fixérono rematadamente mal. Eses alcaldes vense agora nun bo apuro, porque, para o seu gusto, a Deputación está a ser demasiado equidistante e, dende logo, a nova Xunta vai varrer para a casa, como corresponde. Así que nas vindeiras semanas veremos a máis dun alcalde pedindo cabezas, e non lles vai valer só a de Pérez Touriño.

A versión do PSOE oficial é que a meirande parte da culpa é do labor do BNG, e se os socialistas de Ourense conseguen o escano que está en disputa na emigración, esta versión verase corroborada. Pero este mércores algún persoeiro socialista de Lugo recoñeceu, nunha xuntanza do grupo, que esa é unha explicación demasiado simplista. Segundo este persoeiro, os conselleiros socialistas non publicitaron ben o seu labor, houbo erros de vulto e algún alcalde traballou de menos. Ou sexa, que as culpas están máis repartidas do que parece. E xerou moita alarma o sucedido en Lugo cidade.