AQUEL paraugas estampado, tan metrosexual el, que comprei na primavera de 2010 (ou iso di o arquivo) acabou por ser malo. Así que dende hai un tempo ando con paraugas publicitarios, deses que regalan nas tendas: se rachan, doerame menos que se o fai un que me custou unha cantidade de tres díxitos, adquirido nun comercio especializado. O que pasa é que non é doado levar un paraugas publicitario. Hainos discretiños, cun logotipo mínimo, como o da miña óptica, pero tamén os hai rechamantes, deses cos que pareces un home anuncio: son para xente con carácter ou desinhibida. Logo están os que tes que explicar: un dos que teño, por exemplo, sobreviviu á tenda de roupa íntima na que mo regalaron tras unhas compras de Reis. A tenda pechou hai anos, pero o seu logo aínda non se borrou do meu paraugas, así que sempre hai quen pregunta de onde saíu. Neste tipo de obxectos hai mensaxes e mensaxes. Ás veces, non só anuncias a marca, senón que tamén te anuncias a ti: un paraugas co logo da tenda oficial do Museo de Mucha (Praga) ou das Galeries Lafayette (París) está dicindo que ti estiveches neses sitios. Claro que isto último non é sempre certo, porque non hai que desprezar ese vicio que teñen os paraugas de extraviarse ou quedar en calquera sitio. Pero aínda así cumpren o seu obxectivo: dar publicidade á marca… mesmo cando os seus delicados ‘cadáveres’ empezan a encher as papeleiras da cidade.

(Na foto, uns paraugas sen publicidade en ‘Enviado especial’, de Hitchcock, imaxe tomada do blog I’m Mr. Kaplan).

Volvendo sobre os paraugas, o da vida propia, “allea aos humanos”, sobre a que escribía este martes, está baseado na historia nun paraugas da muralla de Lugo (daqueles azuis da campaña ‘Muralla ya’, para conseguir a declaración como Patrimonio da Humanidade) que un día levei a unha cea e que, ao ir recollelo, non estaba. No seu lugar había un, tamén azul, de Caixa Galicia, que foi o que me levei. Varias mañás despois, saín co de Caixa Galicia á rúa, entrei nun comercio, creo que da Praza de Santo Domingo, deixeino no paraugueiro, e cando volvín por el, xa non estaba. No seu lugar había un azul… da muralla de Lugo.

VEXO a unha muller cun paraugas pechado no brazo nunha mañá solleira e non podo evitar simpatizar con ela. Sospeito que lle pasaría o mesmo que a min nestes días outonais que amencen grises e o teu meteorólogo interior non dá intuído se vai chover ou non. Por se acaso, colles o paraugas, e a mediodía, cando a néboa desaparece e queda un ceo azul impoluto, descóbreste cargando cun traste molesto. Na axuda dos dubidosos viñeron os pregables, cada día más pequenos, que podes agochar nun bolso mediano. Claro que os pregables, sobre todo os máis cativos, teñen un gran inimigo, o vento, así que ás veces non che queda máis que cargar cun armatoste que non podes recoller e que é propenso a quedar esquecido nalgún sitio. Os paraugueiros, sobre todo os de locais públicos, son eses recipientes que se van enchendo de pezas que ninguén sabe de onde saen pero que ás veces, en caso de chuvasco inesperado, resultan ser un remedio de emerxencia. Son uns depósitos que semellan ter unha vida allea aos humanos: alí parece que os paraugas medran por si sós e ás veces o que ti levabas cambiou de tamaño e cor. Outra opción, claro, é saír sen paraugas e arriscarte a que te enchoupe a chuvia; logo chegarías á casa e sacudiríaste como, por exemplo, os cans. Claro que esa idea non sería ben aceptada por todos, e menos no teu lugar de traballo. Vai resultar que o paraugas é o que distingue a un animal irracional dun racional.

POST SCRIPTUM

Non podo esquecer unha gran frase de Ramón y Cajal sobre os paraugas:

“O máis difícil de chegar a ser sabio son os detalles. Hai que aprender a ser distraído, esquecer o sombreiro, saír con paraugas os días de sol, mollar a pluma no frasco da goma… Iso é o verdadeiramente difícil, porque non se pode estar en todo”.