DESTA parece que hai unanimidade en tódalas enquisas: o PP remonta e, segundo algunha das últimas sondaxes, está preto de recuperar a maioría absoluta en Galicia que perdeu hai 44 meses. No fondo, todas arroxan resultados moi parecidos aos que había no comezo da campaña; a principal diferenza é que daquela os populares caían e agora van cara arriba. É interesante ler os prognósticos vendo onde está a sede do medio informativo que os publica. Os de Galicia reflectimos unha situación de incerteza; os de Madrid, depende da súa orientación: os conservadores son os que sitúan a Núñez Feijoo a un paso da maioría absoluta. O sorprendente é que ese é tamén o prognóstico dun periódico tan supostamente prosocialista como Público. Supoño que algún do bipartito debeu de tremer con esa enquisa: “Moi mal debe de ir a cousa cando ata os que me son proclives anuncian a miña derrota”, poderían pensar Touriño ou Quintana. Ou quizais sexa un aviso, porque sondaxes coma esa poden ter o efecto mobilizador que ata o de agora non tivo a campaña: haberá que votar co nariz tapado e mirando cara outro lado, escribía alguén pro-bipartito hai uns días na web de El Progreso. Aínda que o que máis me sorprende é que este luns unha empresa chamou á casa para facerme unha enquisa electoral; pero non están prohibidas dende onte?

Dimisións

Non parece que a caída de Carrera Pásaro horas antes de comezar a campaña lle pasara moita factura ao PP. Queda por ver como lle afectará ao PSOE a de Fernández Bermejo poucos días antes de rematar. Os cidadáns poderán pensar que aínda queda certa ética na nosa clase política, aínda que hai diferenzas entre os dous casos: o do candidato de Ourense foi unha destitución fulminante, a lo Obama din no teletexto de TVE; o do ministro de Xustiza foi unha dimisión reticente e remolona.

Vascos

O ruído (e o bruído) da campaña galega fainos esquecer que o domingo tamén se celebran eleccións autonómicas no País Vasco, onde a cousa parece que está máis emocionante, aínda que os candidatos, ao contrario que aquí, andan a quitarlle tensión. Claro que, para escaseza de tensión, as europeas que nos tocan en xuño, que, como se agrave A Crise, non van ir votar nin as parellas dos candidatos. Ao final, as eleccións que máis nos interesan son as dos Oscar e as das raíñas do Entroido de Las Palmas e Tenerife.

UN REPASA as candidaturas [de Lugo] e bota en falta un clásico: os partidos verdes. Nestas eleccións, só se presentan na Coruña e Pontevedra; tamén en iso, polo visto, hai dúas Galicias: a desenvolvida e a atrasada, a verde que non ten Verdes e a menos verde que si ten Verdes. Con todo, o pasado venres varios grupos ecoloxistas galegos fixeron público un programa de goberno verde, que enviaron a todos os partidos. Non hai moitas eleccións, Os Verdes estiveran de actualidade en Galicia porque subscribiran un pacto co PSOE e con Esquerda de Galicia (chamábase así?), coa idea de plantarlle cara a Fraga. Foi todo un fracaso: o BNG adiantou ao PSOE (1997).

O que pasa é que non sempre un movemento social ben aceptado ten éxito cando se transplanta ña política. Penso, por exemplo, en Nunca Máis ou en Izquierda Unida. Esta naceu da afortunada mobilización contra a entrada na OTAN (perderon por un chisquiño), pero nin de lonxe conseguiu achegarse aos resultados daquel referendo (22 anos cumprirá o vindeiro día 12). Cos verdes pasa outro tanto: todo o mundo é máis ou menos ecoloxista, secunda docilmente as chamadas a reciclar e está cada día máis concienciado de que hai que conservar o medio, pero á hora de votar non ten en conta tal cousa. É como se dixéramos: iso está moi ben para a vida diaria, pero para a política, non. 

Evolución

Haille que recoñecer aos movementos ecoloxistas as súas achegas á política. Conseguiron que agora sexa obrigatorio falar do medio ambiente nos programas electorais. E mesmo temos unha ministra e un conselleiro de Medio Ambiente, de Ourense ámbolos dous. E da solta de panfletos polas rúas nas primeiras eleccións pasamos exclusivamente aos coches con megafonía. Os partidos pasaron, polo tanto, de contaminar o chan a contaminar acusticamente o aire. Aí si que hai evolución. 

Pequenos

Os movementos verdes guíanse, grosso modo, pola bondade cara o que nos rodea. Nas candidaturas de Lugo non figuran desta vez estas forzas verdes, pero si o Partido por un Mundo máis Xusto, que tamén se guía pola bondade, neste caso cos nosos semellantes máis desfavorecidos. Teño a sospeita de que lles vai pasar o mesmo que aos verdes: que todos somos moi solidarios, ábrensenos as carnes cando vemos as desigualdades (no Nadal, máis), pero non votamos nese sentido. Dende logo, as urnas electorais acaban cheas de traizóns.

Chámame un destacado concelleiro do PP todo alporizado polo que se está a escribir estes días sobre a candidatura de Raquel Arias (na foto, bicando a Núñez Feijoo no acto de presentación da candidatura). O meu interlocutor dime que non lle importa saír citado polo seu nome, pero prefiro non facelo porque correría o risco de que alguén personalizara o tema.

A súa queixa é porque un dos supostos deméritos da candidatura de Arias como número un do PP é, segundo os críticos, que non é de Lugo cidade. O meu comunicante pregúntase: Imos ver, cantos habitantes ten Lugo provincia? 350.000. Cantos ten Lugo cidade? Uns 95.000. “Entón, se Lugo ten só un terzo da poboación, por que o candidato ten que ser forzosamente da capital?” No partido din que porque é a agrupación local máis poderosa ou con máis afiliados, aínda que teño que recoñecerlle ao meu interlocutor que é certo, que o PP tamén incorre nun defecto moi lugués (e sei que me van berrar algúns capitalinos de pro): o embiguismo.

O certo é que a candidatura de Arias caeu mellor no resto da provincia que na capital, non porque Xaime Castiñeira estea peor visto, que non, senón por aquilo de recoñecer (aínda que é un secreto a voces que esa non foi a verdadeira razón da candidatura) o traballo dos concelleiros, afiliados ou simpatizantes de fóra da capital. Terei que recordar aquí que hai zonas de Lugo onde, tradicionalmente, non sempre é ben visto o que vén da aldea grande, que é como a chaman na Mariña ou na ourensá Monforte.

E, por certo, agás erro ou alzheimer, creo que a candidatura do PP é a única da provincia nestas eleccións que non está aberta por un habitante da capital.

Volvendo ao da confección das listas, resultaron moi curiosas algunhas das propostas saídas das asembleas locais do PSOE. Cada quen tirou para a casa, fora esta a mesma localidade ou a mesma comarca. É o caso de Friol, onde sitúan ao seu voceiro local, Pedro Martín Minguela, xusto despois das catro “primeiras espadas” do partido na provincia (ou sexa, Ricardo Varela, Ismael Rego, Xosé Tomé e Miguel Anxo Fernández). E en Vilalba semellou rexurdir o conflito habido coa vitoria de Eduardo Vidal Baamonde no congreso local, pois o sector crítico rexeita que se inclúa a Sonia Verdes, unha muller que ten moito predicamento nas cúpulas provincial e rexional do partido.

Pero o máis curioso de todo isto é o escaso respecto pola paridade electoral que se detecta nalgunhas propostas locais. Non me estraña que tiveran problemas en Lugo para meter mulleres nas candidaturas.  Aínda que xa se sabe, unha cousa é a paridade nas listas; outra, o resultado e unha terceira, como queda finalmente o Parlamento despois de relevos, cesamentos e outras variacións.

Tanto falar de igualdade e ningún dos tres partidos grandes leva en Lugo unha muller como número un… Hai que irse ata o cuarto para atopar unha cabeza de lista. Si, Terra Galega de Lugo vai abrir a candidatura (que estaban a perfilar este mércores) cunha muller. 

É coñecida e o domingo saberemos o seu nome… e ata aí podo ler.

O do campus universitario de Lugo foi unha aspiración de moitos para conseguir que a cidade fora unha referencia no eido da investigación e para que non fuxiran da provincia os máis novos. Pero cos tempos volveuse unha canteira de políticos, e iso vese cando os partidos preparan as eleccións. Xa sabemos que un catedrático da facultade de Administración e Dirección de Empresas, Xosé Manuel Barreiro, é presidente do PP; e hai unha conselleira, Laura Sánchez Piñón, que era docente en Veterinaria, e unha decana de Humanidades, Concepción Burgo, é a número dous do Concello de Lugo.

Pero hai máis: a pasada semana falouse moito de Mercedes Montes, directora da escola de Relacións Laborais, e da profesora de ADE Ángeles Cabarcos, das que din que lles ofreceron postos na lista popular. Os seus nomes son habituais nas quinielas preelectorais que facemos os xornalistas. Tamén era habitual o nome de Sánchez Piñón, a quen lle ofreceron varias veces postos no PSOE que ela rexeitou. Agora, os seus compañeiros de partido rexeitan incluíla nas propostas de candidatura. Era a desexada e agora é a indesexada. Que cousas!