O coche sobre o que escribín este martes no xornal (mércores no blog) ten máis historia. Porque o vehículo daba para reflexionar tamén sobre a soidade en que quedan as cousas que usamos cando as deixamos por un tempo: por exemplo, o coche nun aparcadoiro, o paraugas na casa dun amigo, as plantas no baño durante as vacacións… Non é unha idea orixinal, recoñézoo: un tal Hans Christian Andersen ensinounos hai 176 anos que hai obxectos inanimados que cobran vida cando os humanos non miramos.

E, escribindo sobre o que pode haber nun maleteiro, non podo esquecer outra referencia, desta volta televisiva: hai un episodio da mítica Alfred Hitchcock presenta no que un home mata a súa muller a agocha o cadáver dentro do maleteiro. E a policía párao varias veces… porque ten fundidos os focos traseiros.

Por suposto, os coches abandonados poden presentar dentro moitos cadáveres, non humanos nin animais (eses olen e alertan aos transeúntes), senón de vidas: libros, roupa, cousas esquecidas… Durante un tempo, hai case quince anos, diante da miña casa comezaron a amorearse coches destes, moitos deles xa sen matrícula. Pola zona hai moitos talleres mecánicos e din as malas linguas que hai quen os usa para obter recambios. Non sei se era o caso. O que si sei é que o día en que chegaron dunha empresa para facer as beirarrúas e arranxar toda a calzada, os seis coches abandonados desapareceron nuns minutos, arrancados por un dos talleres. Non puideran con eles un trío de aprendices de delincuentes, aos que vin unha noite dende a ventá intentando arrancalos todos: ningún tiña batería e acabáronse indo decepcionados e sen poder mover ni un.

O normal é que un coche destes remate desvalixado. Xusto despois de escribir o artigo do martes, descubrín que tamén lle tocara ao de San Lázaro. Non quedou nin a roupa, nin o libro para escoller nomes nin o colgante indio (dos de América) que pendía do retrovisor. A ver se cando comece a Liga queda algo del.

UN COCHE leva parado varios días (semanas?) no mesmo sitio do aparcadoiro do estadio de San Lázaro, en Santiago. O mércores, tirando de civismo, deume por anotar a matrícula para mirar se saía nunha desas webs de ‘axudámoste a recuperar o teu coche roubado’, que hai unhas cantas (e algunhas piden recompensa), pero non foi o caso. O vehículo, un dúas portas gris, ten roupa tirada no asento de atrás, onde tamén hai un libro para escoller nomes de bebé: é dicir, un deses que anuncia a proximidade dun acontecemento gozoso. Un coche así é todo un misterio para os curiosos coma min: pasaríalle algo ao dono? Morrería? Sairía pasear e non volveu, como eses vellos que se desorientan? Roubáronllo? Ou o propietario estará na cadea? Discorrendo sobre isto último, acórdome de ‘Límite: 48 horas’ (vina hai dúas semanas na tele), na que a personaxe de Eddie Murphy deixa no maleteiro do seu coche, mentres el cumpre condea, un maletín con cartos. Claro que, para maleteiros de cine, o que aparece no mítico comezo de ‘Sed de mal’, no que introducen unha bomba.

O coche de San Lázaro ten matrícula, xa digo, e as rodas non están rodeadas de herbas, o que significa que aínda lle falta para ser un residuo na rúa, listo para retirar. É, dicir, por agora, só é un coche (ben) aparcado, pretexto para un desvarío xornalístico sobre o que din de nós as cousas que usamos cando non as estamos utilizando.

O PORTÓN do maleteiro do coche decidiu hai uns días agredir a dous dos meus dedos. Ao polgar deulle de lado, dun xeito inapreciable, pero o índice pillouno de cheo. Primeiro púxenme branco eu (doe bastante, si) e ao día seguinte o que cambiou de cor foi o dedo, cun azul que vai mudando de tonalidade e intensidade a medida que pasan os días. Como é unha cousa que se cura soa con tempo e algunha pomada, decidín rirme do asunto: dicía por aí que me estaba a converter nunha personaxe de ‘Avatar’, a peli de James Cameron, ou nun dos Pitufos, ou ameazaba aos compañeiros con aquel dedo grimoso. Primeiro pensei que era unha sorte que fose na man esquerda, porque son destro, pero cambiei de opinión cando ao día seguinte vin as estrelas no momento en que apoiei o dedo no garfo para cortar un filete. Pechar os botóns dos vaqueiros, eses metálicos, tan duros eles, nos que tes que facer presión, tamén se converteu nun labor complicado. E caes na conta de que unha das principais diferenzas entre nós e outras especies vén dada precisamente por un dedo, ese polgar que nos permite coller cousas. E tamén recordas que no corpo humano hai poucas pezas que sobran: todas valen para algo. Este índice azul, por exemplo, é o que escribe a primeira letra do meu apelido nun teclado. Ás veces manda, impositivo, e seica é moi aristocrático coller copas con el estirado: ao final, consolareime pensando que é azul porque leva sangue azul.

(Si, a mesma man do fotograma, aínda que esa non é a miña)