POLAS NOITES, camiño da casa, paso preto dunha casa onde, no tellado, aniñaba unha gaivota. No silencio da madrugada, este verán convertinme no seu centro de atención, e tres ou catro noites oína revoloteando sobre min e boureando: ese berro estridente pero, ao mesmo tempo, tan mariñeiro que acaba por resultar agradable cando levas tempo sen oílo. Como afeccionado ao cine de Alfred Hitchcock, non podes evitar acordarte de paxaros atacando xente en Bodega Bay. Mentres, a ave voa sobre ti en círculos, dúas ou tres veces. E sorrís, pensando que estás a salvo porque ti es un peixe demasiado grande ou voluminoso para ela. Pero a última noite, decateime de que os círculos que facía a gaivota eran cada vez menos amplos e, sobre todo, máis próximos á terra, ou sexa, a min. E na súa última órbita, oín un inconfundible choff no chan á miña beira. E tiven que botar a correr cara a unha marquesiña de autobús, debaixo da que estiven resgardado durante uns minutos. Na espera, non me quedou máis remedio que cambiar de referencia cultural e pasar do cine á literatura: de Hitchcock a García Márquez, de Melanie Daniels a Santiago Nasar: das picadas ás cagadas. Dúas perspectivas bastante desagradables, vivedeus. Á volta de vacacións, xa non estaba: a gaivota debeuse de fartarse dese tipo que a espertaba polas noites e buscou sitios máis silenciosos e nos que sexa máis doado facer exercicios de puntería.

O coche sobre o que escribín este martes no xornal (mércores no blog) ten máis historia. Porque o vehículo daba para reflexionar tamén sobre a soidade en que quedan as cousas que usamos cando as deixamos por un tempo: por exemplo, o coche nun aparcadoiro, o paraugas na casa dun amigo, as plantas no baño durante as vacacións… Non é unha idea orixinal, recoñézoo: un tal Hans Christian Andersen ensinounos hai 176 anos que hai obxectos inanimados que cobran vida cando os humanos non miramos.

E, escribindo sobre o que pode haber nun maleteiro, non podo esquecer outra referencia, desta volta televisiva: hai un episodio da mítica Alfred Hitchcock presenta no que un home mata a súa muller a agocha o cadáver dentro do maleteiro. E a policía párao varias veces… porque ten fundidos os focos traseiros.

Por suposto, os coches abandonados poden presentar dentro moitos cadáveres, non humanos nin animais (eses olen e alertan aos transeúntes), senón de vidas: libros, roupa, cousas esquecidas… Durante un tempo, hai case quince anos, diante da miña casa comezaron a amorearse coches destes, moitos deles xa sen matrícula. Pola zona hai moitos talleres mecánicos e din as malas linguas que hai quen os usa para obter recambios. Non sei se era o caso. O que si sei é que o día en que chegaron dunha empresa para facer as beirarrúas e arranxar toda a calzada, os seis coches abandonados desapareceron nuns minutos, arrancados por un dos talleres. Non puideran con eles un trío de aprendices de delincuentes, aos que vin unha noite dende a ventá intentando arrancalos todos: ningún tiña batería e acabáronse indo decepcionados e sen poder mover ni un.

O normal é que un coche destes remate desvalixado. Xusto despois de escribir o artigo do martes, descubrín que tamén lle tocara ao de San Lázaro. Non quedou nin a roupa, nin o libro para escoller nomes nin o colgante indio (dos de América) que pendía do retrovisor. A ver se cando comece a Liga queda algo del.