Caligrafía
Martes, 15 de Decembro, 2015
POUCO DESPOIS de decidir que quería ser xornalista, e pensando que me faría falta para a carreira, pedinlle unha máquina de escribir aos Reis. Pero daquela os Magos “estaban pobres” e pasaron de min… igual que fixeron nos seguintes anos. Ao final, cando empezou a serme imprescindible para os traballos de clase, mercouma o meu pai nunha tenda de Fuencarral, coa advertencia, que xa contei varias veces, de que así a miña letra ía empeorar. Daquela non lle fixen moito caso, pero cando chegou o exercicio profesional, as roldas de prensa diante de xente apurada, as notas tomadas de pé nalgún recuncho ou cun brazo ocupado polo teléfono, caín na conta do atinado que era o aviso. Hai veces que nin eu entendo o que escribín dez minutos antes. Ás veces semella o que chaman “letra de médico” (aínda que no seu caso parece case unha práctica para preservar os arcanos da profesión). Despois apareceu o ordenador e a impagable posibilidade de corrixir as erratas e refacer ata o infinito. Así que ao final chega un momento en que un xa nin sabe escribir a man e esa práctica vai esmorecendo. Non son un caso illado. Agora están de moda as caligrafías e tamén as tipografías inventadas, e nas librarías volven ocupar un sitio destacado os vellos cadernos Rubio cos que tantos aprendimos a escribir ou calcular. Igual dentro dunhas décadas ou séculos, os seres humanos xa nin saberán como se colle un simple lapis.
(Na foto, ‘caligrafía’ de parede nunha vivenda abandonada de Tui)
