Himnos
VOLVEN OS asubíos contra Piqué, unha desas polémicas intermitentes que rodean ultimamente a todo o que soa a catalán. Quizais tentan que o xogador máis catalanista de ‘La Roja’ sexa chivo expiatorio dos asubíos contra o himno en Cataluña. Olarte propuxo hai tempo a divertida solución de incorporarlle os asubíos ao himno español, xa que non vai quedar peor. Sería, abofé, unha interesante novidade para unha composición que non ten letra. O galego si que a ten, como descubriu hai anos, nos tempos do bipartito da Xunta, un xornal madrileño (si, un deses que encirra as polémicas sobre Cataluña). O diario espantouse no século XXI de que esta peza orixinaria do XIX tache de “iñorantes” e “imbéciles” a quen non entende a Galicia. Se cadra, o mellor para contentar a todos sería facer como ese país (Malaisia?) que cambia de himno case con cada goberno. En España, temos un escrito mesmo por un pensador (Agustín García Calvo, Madrid), aínda que outros gustamos máis daquela canción popular reconvertida en himno de Asturias. Imaxínanse o ‘Y viva España’ de Manolo Escobar cantado nos actos oficiais? Podiamos facelo como cantan os estadounidenses o seu, cando poñen sobre o peito a man coa hamburguesa. Nese país si que subliman os símbolos. Outros pensan que os himnos, igual que as patrias, as relixións, as afeccións… son xeitos de encher o baleiro e ter referencias inmateriais.
Tags: De re varia, fútbol, símbolos