A guía que non guía
ESTE LUNS deixaron na casa a guía telefónica e pensei que ese listín (así o chamaban) é un perfecto símbolo da evolución social. Antes, dábancha na man, recollían a vella, viña repartida polo menos en dous exemplares (as páxinas brancas e as amarelas), se non máis, como en Madrid, e en tempos mesmo tiña un espazo para que apuntaras os teléfonos que máis usabas. Agora, déixana na caixa de correo (outro elemento chamado a desaparecer dos edificios), pídenche que leves a vella ao contedor de papel e o número de teléfonos diminuíu tanto que páxinas brancas e amarelas xa veñen xuntas, polo menos en Lugo. O espazo para os números usuais desapareceu e agora descobres que non é unha guía de teléfonos, senón de Movistar, o que significa que non aparecen os que non pertencen a esta compañía. Tiña entendido que esta empresa, a vella Telefónica, é a que ten a obriga de garantir o servizo público e, polo tanto, recoller todos os teléfonos nunha guía, pero, á vista do que me chegou este luns e do fracucho que me vén o listín, está claro que tal cousa non se cumpre. Hai uns poucos anos, mesmo aparecía algún móbil; agora, nin iso. Vamos, nin sequera eu veño na guía que nos deixaron a todos os veciños (supoño que só aos que temos aparato fixo). Iso si: as teleoperadoras seguen tendo o meu teléfono, sexa fixo ou móbil, e saben o meu nome (outra cousa é como o pronuncien): está claro que non lles dan a mesma guía.
Tags: De re varia, teléfonos