En gris
HAI afeccionados ao CD Lugo que se queixan dos seareiros de nova fornada, os que baixan ao campo agora e non antes, nos anos de supervivencia e partidos grises, como a néboa que cubriu o Anxo Carro na segunda parte contra o Toledo. En días como eses, hai que ter moita afección para baixar ás ribeiras do Miño e permanecer sentado durante 105 minutos de friaxe, e peor aínda cando ese húmido puré de patacas que vén do ceo (ou sobe do río) non che deixa nin ver o balón: “Vide para aquí, que alí non se ve”, berrábamos dende o fondo norte, que, ademais, era o sitio onde tiñan que atacar os da casa. A brétema é como unha vella amiga, que te abafa cando está preto de ti, co seu abrazo mollado, pero á que botas en falta cando leva tempo sen vir. Que sería de Lugo sen ese par de días (como mínimo) ao ano no que non vemos a dez metros? E posible que a néboa inflúa no carácter dos que habitan en cidades onde abunda. Non sei se haberá tratados sociolóxicos sobre iso (os de cidades neboentas son máis pegañentos? Máis pacientes?), pero o que si que hai é moita arte. Ás veces imaxino que pasaría se ocorre como naquel conto de Boris Vian (‘O amor é cego’) no que unha densa brétema cobre unha cidade durante semanas e a xente aproveita para entregarse ás paixóns máis desaforadas. Peor sería que nos pasara o que filmou John Carpenter, onde ‘A néboa’ (título da película) agocha cousas horrendas. Aí si que o pasariamos mal.
Tags: cine, De re varia, fútbol, literatura