O home de vermello
Explorando un camiño que sae do mesón do Rato, en Lugo, acabei detrás dunhas casas habitadas. Unha nena veume dende unha delas e quedou fitando para min con cara de asombro, porque supoño que non é normal que ninguén apareza por ese sendeiro. E tan abraiada quedou que a oín berrar ben forte pola súa nai. Eu, como quedaban menos minutos de luz dos que me levaba chegar á miña casa, din a volta sen agardar a que aparecese a muller. Nesa tardiña, eu levaba unha cazadora vermella , e supoño que cando a nai chegou, se é que lle fixo caso á pequena, debeu de pensar iso, tan habitual nos adultos, de que a nena estaba a inventarse cousas. Pero igual a pequena se queda coa inesperada imaxe miña, e dende entón, se cadra, recordará que por ese camiño pode aparecer un home vestido de vermello. Quizais cando medre alerte aos seus fillos de que polo sendeiro da parte de atrás da súa casa ás veces anda un home vestido cun saco (que en castelán tamén é unha peza de vestir) vermello. Logo quizais o tema creza e esa figura mítica acabe tendo unha carrapucha ou unha capa ou unha barba como as que eu non levaba, ou quizais acabe sendo un tipo de quince metros, que é un chisquiño máis do que mido. Logo pensei que quizais esa sexa a forma en que nacen as lendas: cousas miúdas e accidentais que co paso do tempo acaban engordando o enriquecendo para converterse en mitos tan imaxinarios como parte do argumento deste artigo.
Tags: De re varia, mitoloxía