Tantos ríos de tinta se verteron sobre o candidato do PP á presidencia da Deputación de Lugo e ao final os resultados convertérono nun debate inútil. Que se Elena Candia, que se Raquel Arias… mesmo o colega Ramudo chegou a insinuar unha terceira vía (que cadraba con Agustín Baamonde, deputado autonómico, exalcalde e concelleiro reelecto en Vilalba). E ao final, nada. Candia conseguiu unha axustada vitoria, despois dun demorado reconto, e logra á terceira a alcaldía de Mondoñedo, e Raquel Arias non tivo problemas para saír elixida na lista encabezada por Luis Fernández Guitián en Sober. Pero de nada valeu a loita, porque semella que (agás encontrón tremendo) se vai repetir sen problemas o pacto socialnacionalista para seguir co-mandando a Deputación de Lugo catro anos máis.

Agora a rumoroloxía asegura que Arias vai renunciar á acta no concello do que foi alcaldesa, para poderse seguir dedicando a dirixir a delegación da Xunta en Lugo. O ano que vén toca comicios autonómicos: volverá a haber movementos?

COMO AS persoas son diferentes, as campañas electorais tamén deberían selo. O que pasa é que non sempre se cumpre esa perogrullada. Os estrategos electorais e as cousas do márketing fan que un candidato sexa perfectamente intercambiable polo outro, sempre que sexan do mesmo partido. E das mensaxes xa non falamos. Aínda así, un ve lixeiras diferencias, polo menos no que se refire á provincia de Lugo. Por suposto, os cabezas de lista dos tres principais partidos coinciden en zoscarlle aos demais, que se non hai paus non ten graza o mitin. Nisto era un especialista O Beiras.

Porén, os golpes entre os tres teñen os seus matices: PSOE e BNG non se tiran os trastes, que despois de que o PP pasara toda a lexislatura falando do bi-goberno, só faltaría que estes viñeran darlle a razón na campaña. Nas ringleiras populares, Raquel Arias ataca con todo, coa experiencia que xa ten dos meses en que se enfrontou ao bipartito da Deputación. No Bloque, Fernando Blanco vai ao seu. E no PSOE, Ricardo Varela ten unha declarada querenza por pegarlle ao PP. Dá a sensación de que ás veces prefire ver a palla no ollo alleo (e retorcela ben) que defender a postura propia. Quizais sexa porque os socialistas teñen claro que o único xeito de medrar é sacándolle votantes ao Partido Popular.

Xeitos

Outros candidatos fan outras campañas distintas. Por exemplo, Luis Pérez de Llano, o cabeza de lista da UPyD, especializouse nos comunicados de prensa minimalistas, moi ben redactados por certo, nos que opta por unha campaña ética, por dicilo dalgún xeito: quéixase da dilapidación de cartos, da falta de debates serios ou de que os partidos maioritarios queren afogar aos pequenos. Esquerda Unida decántase pola internet, aínda que con contagotas; Terra Galega móvese polos seus territorios e dos demais sabemos ben pouquiño.

Avogados

A falta dunha candidatura en Lugo, Os Verdes están a enviar emails con reflexións do máis variado. Por exemplo, hai uns días o seu presidenciable, Francisco Vicente, congratulábase de que non houbera políticos entre os detidos en Galicia pola venta de Rolex falsos por internet. Aínda que a mellor proposta que presentou este candidato é a de promover unha folga de avogados. Non, o home non toleou; el asegura que xa hai uns que están en folga: trátase dos avogados dos cidadáns, é dicir, os parlamentarios.

Chámame un destacado concelleiro do PP todo alporizado polo que se está a escribir estes días sobre a candidatura de Raquel Arias (na foto, bicando a Núñez Feijoo no acto de presentación da candidatura). O meu interlocutor dime que non lle importa saír citado polo seu nome, pero prefiro non facelo porque correría o risco de que alguén personalizara o tema.

A súa queixa é porque un dos supostos deméritos da candidatura de Arias como número un do PP é, segundo os críticos, que non é de Lugo cidade. O meu comunicante pregúntase: Imos ver, cantos habitantes ten Lugo provincia? 350.000. Cantos ten Lugo cidade? Uns 95.000. “Entón, se Lugo ten só un terzo da poboación, por que o candidato ten que ser forzosamente da capital?” No partido din que porque é a agrupación local máis poderosa ou con máis afiliados, aínda que teño que recoñecerlle ao meu interlocutor que é certo, que o PP tamén incorre nun defecto moi lugués (e sei que me van berrar algúns capitalinos de pro): o embiguismo.

O certo é que a candidatura de Arias caeu mellor no resto da provincia que na capital, non porque Xaime Castiñeira estea peor visto, que non, senón por aquilo de recoñecer (aínda que é un secreto a voces que esa non foi a verdadeira razón da candidatura) o traballo dos concelleiros, afiliados ou simpatizantes de fóra da capital. Terei que recordar aquí que hai zonas de Lugo onde, tradicionalmente, non sempre é ben visto o que vén da aldea grande, que é como a chaman na Mariña ou na ourensá Monforte.

E, por certo, agás erro ou alzheimer, creo que a candidatura do PP é a única da provincia nestas eleccións que non está aberta por un habitante da capital.

O venres vimos na primeira de El Mundo o anuncio da sorprendente e íntima reportaxe deste domingo con Soraya Sáenz de Santamaría, a voceira parlamentaria do PP. Este sábado, Pilar Cernuda contaba que o director do xornal descualificaba á política popular por se prestar a esta reportaxe (!!!!). Pero recordo que cando vimos a foto creo que todos os xornalistas pensamos o mesmo: que boa idea esta de sacar aos políticos na intimidade. É un xeito de desmitificar a estas persoas que son tan normais como as demais.

Pregúntome que político de Lugo se prestaría a saír como Sáenz de Santamaría. En El Progreso fixéramos, hai anos, algo semellante cunha serie de entrevistas de Antón Grande con famosos de Lugo nos recunchos favoritos das súas casas. E non hai moito sacáramos unha tremenda reportaxe con Lara Méndez na súa pobre cociña. Pero non me imaxino unha foto de López Orozco en batín, outra de García Díez cepillando os dentes ou outra de Xosé Anxo Lage remedando a Fred Astaire. A este último si que o temos sacado cociñando e os últimos que publicamos en posturas informais foron varios políticos lendo. A máis atípica era Raquel Arias, que estaba con El guardián en el centeno cos pés enriba do sofá.