PUXEN a tele pensando en ver só un chisquiño da noite electoral, pero ao final pasou o que me pasa sempre nesas ocasións: acabeime quedando ata que as cadeas americanas, primeiro, e o propio Obama, despois, confirmaron a reelección do presidente de Estados Unidos. Para non perderme, armeime cun mapa (despois de ver tanta serie de televisión, un sabe o nome dos estados, pero non a súa situación) publicado na prensa eses días, no que aparecía a posible distribución de votos. E foi sorprendente ver como os prognósticos das enquisas previas se ían cumprindo un por un: Indiana, para os republicanos; o veciño Illinois, para os demócratas. E fascinante era tamén descubrir que os resultados que ían saíndo non eran tal cousa, senón simples e atinadísimas proxeccións, feitas polas cadeas de televisión. Ás 5.21 da madrugada (hora española), cando se anunciou que Ohio era para os demócratas e, polo tanto, o presidente conseguía catro anos máis, o Estado que estaba máis preto de rematar o escrutinio era Delaware, cun 98 por cento do reconto. Practicamente acababan de pechar os colexios da costa Oeste e xa a nación enteira sabía quen gañara. E sorprendente é igualmente comprobar que eses números que saían (250-203 ás 5.10) eran representantes no denominado ‘colexio electoral’ que elixe ao presidente. E mentres vía todo iso, pensaba eu se sería posible facer isto en España. Hai quen di que o sistema electoral americano non é perfecto: coidarán que o é a nosa querida Lei D’Hondt. Pero pensei en concreto catro cousas que nunca veriamos en España: primeira, fallarían as enquisas; segunda, ningún candidato se atrevería a anunciar a súa vitoria cunha foto tan fermosa e íntima como a que tuiteou Obama; terceira, se neste país tan dado ao cambio de opinións existise algo como o colexio electoral estadounidense, habería que ver cantas veces se incumpriría o mandato legal (todos os votos do Estado son para o gañador), e cuarta, nunca seremos quen de facer o que eles fan: converter unhas eleccións nacionais nun espectáculo de interese mundial.

Enlazando cos dous anteriores posts, leo un artigo de Fernando Jáuregui no que asegura que un dos soños de Rodríguez Zapatero é que lle dean o Nobel da Paz. Este ano concedéronllo a Obama, e non temos aínda moi claro que méritos fixo nos nove meses que leva gobernando o país máis poderoso da Terra. Máis ben é un Nobel polas expectativas que polos feitos. Se é por iso, poderían terllo dado a ZP, que si que ten algún mérito máis: retirou as tropas de Irak (non recordo se foi o primeiro dos socios de Bush que o fixo), non ten reparo en enviar soldados a países lonxanos en (presuntas) misións de paz, pariu unha Alianza de Civilizacións para que se achegaran o Islam e Occidente e puxo algo de calma nunha sociedade sobresaltada polo 11-M. Dende logo, non vai pasar á historia como O Pacificador, pero algo máis si que fixo.

Vexo a foto de ZP con cara de non entender nin papa do que lle di Obama na Casa Branca e penso na mala relación que teñen os políticos españois e os idiomas. Zapatero non os fala; Aznar tiña un inglés de chiste; González só falaba francés e de cando en vez, e de Rajoy, non sei. Paradoxalmente, son eses mesmos persoeiros os que nos convidan a falar idiomas.

En Lugo tampouco mellora a cousa. Orozco seica fala un francés pasable, e é unha excepción. Hai agora nove anos, cando o Comité do Patrimonio da Humanidade decidía en Cairns se lle daba esa distinción á muralla, o alcalde de Lugo enviara un telegrama (ou era un email?) ao rexedor da aquela cidade australiana, que dicía, en inglés, algo así como “Lugo é Cairns; Cairns é Lugo”. Non recordo se houbo resposta.