CANDO ESTUDABA, o temario acababa anos antes. A historia da literatura española, polo menos na miña época, remataba nos anos 50, e a historia do país a secas, no 77 ou no 81. É o vello problema dos historiadores: que hai que ter unha certa perspectiva ou distancia para ver mellor as cousas. Pero agora, coa Wikipedia, iso ten arranxo e estamos no caso contrario: é imposible estar ao día ao cento por cento. Cinco minutos despois de que morra alguén, o dato xa está rexistrado, e pasada media hora dun acontecemento, alguén xa abriu unha entrada neste templo do enciclopedismo colaborativo. En Estados Unidos hai gabinetes que cobran por ‘actualizar’ as biografías wikipédicas dos famosos. O que pasa é que ultimamente tropezo cada día con máis artigos que se perden en auténticas chorradas: a anécdota supera ao relevante, no que quizais é un sinal destes tempos nos que se vive en tuits. Hai artigos que conteñen grandes debates sobre unha parte tanxencial do tema, esquecendo outras igual de importantes. E co tempo, este premio Princesa de Asturias de Cooperación converteuse en dogma de fe. Hai días, alguén dubidou da noticia da morte dun famoso que publicamos na web. O argumento era que non estaba recollido na Wikipedia. Cando viu que os demais medios, mesmo os de máis lonxe, ían publicando a nova, sinalou: “Non sei que pensar”. Claro, afundiríaselle a imaxe dun referente.

Ando de celebración. O contador interno asegura que este é o artigo número mil deste blog (o número do ficheiro é maior, aclaro). Mil é un número deses redondos, que invitan a facer festa ou, algúns, mesmo unha rolda de prensa: tamén as fan polos vinte anos, polos dous, polos… 1000 era tamén o ano no que se ía acabar o mundo, ou iso pensaban na idade media… un milleiro de anos despois, actualizamos ese milenarismo co ‘efecto 2000′, porque semella que os humanos somos unha especie á que lle gusta sufrir…

Pero volvamos ao rego: mil artigos representan un montón de cambios, aínda que os gobernos case non cambiaron neste tempo: a Xunta era do PP en aquel maio de 2005 e o Concello de Lugo, tamén. O que cambiaron foron as caras: de Rodríguez Zapatero a Mariano Rajoy; de Manuel Fraga pasamos a Núñez Feijóo, a través de Pérez Touriño; de Francisco Cacharro, a Gómez Besteiro; de López Orozco a… López Orozco.

Nestes mil artigos, o mundo pasou de estar cheo de oportunidades a vivir na crise; pasou de internet e os blogs ás redes sociais e o ‘homo interruptus’ (grazas pola expresión, Torres e Reyes). Aínda que o meirande cambio é quizais a temática do blog. Daquela, isto era unha bitácora política; agora, menos: quizais porque a política que se fai agora é máis aburrida.

En fin: grazas a todos. Vémonos dentro doutros mil artigos.

UNHA dúbida doméstica fíxome recordar un texto de Cortázar. A dúbida era se, cando queres gardar cinco cousas na neveira, gastas máis abríndoa cinco veces dous segundos ou unha vez dez segundos. O texto de Cortázar, que está en ‘La vuelta al día en ochenta mundos’, é ‘Grave problema argentino: querido, estimado o el nombre a secas’. Se o escritor seguira vivo hoxe, estou seguro de que atoparía en internet solución a “uno de los problemas argentinos más difíciles de resolver”, que é, segundo ironiza o autor de ‘Rayuela’, o encabezamento das cartas. Porque en internet Cortázar atoparía resposta tanto a esa dúbida como a calquera outra, xa que na rede hai estudos sobre os temas máis peregrinos imaxinables. Os mellores son os relativos ao sexo, porque son os máis delirantes. O coito ideal dura dez minutos; o día mellor é o mércores e o mes, agosto; son cousas que teño lido nos últimos tempos. Tamén lin algo que aconsella baixar a tapa cando tiras da cisterna (polas bacterias), ou que os nenos que toman teta choran máis… Hai mesmo algún premio (entre comiñas) para o estudo máis estraño… E, volvendo ás neveiras, recordo ter lido un completo informe que sentencia que un frigorífico aberto non abonda para arrefriar un cuarto. Por suposto, gugleando moito atopei resposta á miña ‘transcendental’ dúbida: é mellor ou máis económico abrir unha soa vez, aínda que sexa máis tempo. Xa podo durmir máis tranquilo.

NA NOITE en que morreu Fraga, había grande curiosidade en Twitter por ver se certo xornal galego usaba a mesma web mortuoria que se lle filtrara unhas semanas antes. Cando os ‘tuiteiros’ quedaron cun palmo de narices, porque o periódico non empregou esa portada, algún, para vingarse, tomouse a molestia de revisar todos e cada un dos ficheiros do especial sobre Fraga para ‘denunciar’ que o número da URL demostraba que levaban feitos varios días, porque eran anteriores ás URLs das noticias desa tarde. É dicir, que o tipo agardaba que unha bandada de tropecentos xornalistas confeccionara nun tempo récord vinte artigos de opinión, dez perfís biográficos e corenta textos de fondo. É como pedir que no restaurante che traian un cocido feito un minuto antes. O que pasa é que hai moita xente que agarda dos xornalistas comportamentos de superhome; e aínda que ás veces facemos milagres para conseguir noticias, resúltanos imposible, por exemplo, informar dun accidente de tráfico no que non houbo nin testemuñas nin parte ao seguro nin atestado da Garda Civil. O bo de internet é que agora non te chaman para que acuses sen probas, porque xa o fan os interesados de xeito anónimo nos foros. Volvemos en certo xeito á cultura do pasquín, dos textos deixados en calquera sitio, como os que facía o santo que celebramos hoxe e que por esa razón é o patrón do noso gremio. Iso si: el daba a cara cando repartía os pasquíns.