Volvendo ao artigo do domingo pasado. En plena investigación de García Calderón sobre Prado Villapol, chegou a El Progreso unha sorprendente carta ao director (publicada) que proclamaba que o exalcalde do Vicedo era a porta cara o financiamento irregular do PP. Daquela, xa digo, moitos pensamos que era unha tolemia de quen rubricaba a carta. Hoxe, igual non. O que se investigaba eran as dietas que percibían os políticos. Chegouse dicir que Prado Villapol mesmo pasara dietas por 31 días en febreiro. Xa ven que non cambiaron moito as cousas, porque o tema segue de actualidade hoxe en día mesmo noutros ámbitos.

A globalización que vén ligada a internet non impide que ás veces un non vexa relacións inesperadas; outras veces ocorre exactamente o contrario: grazas á rede descobres, por exemplo, que algo que ti crías único da túa zona dáse noutras partes do mundo, e ás veces, con esa infoxicación da que tanto se está a falar, a ligazón pásache inadvertida.

Esta introdución vén a conto dos casos Pokemon e, nomeadamente, Campeón. Recordarán (parece que foi hai moito, pero non pasaron nin dous anos) que o envío ao Supremo das actuacións contra José Blanco produciuse horas antes de que comezara a campaña electoral na que o daquela ministro abría a candidatura socialista. Despois viñeron outras coincidencias entre actividades do PSOE lugués e decisións das superxuízas de Lugo e nos foros, e especialmente na nosa web, correu o runrún (visiblemente auspiciado polo PSdeG, que en internet nada é inocente) de que as maxistradas querían prexudicar aos socialistas. Curiosamente, despois de que fosen saíndo outras corruptelas (a operación Manga, por exemplo), correuse o rumor de que algunha decisión xudicial (algún rexistro oficial) foi posposta varios días ou semanas para non afundir a ningún socialista.

Ben, agora parece que ese rumor xa non circula tanto… en Lugo. Porque, sorprendentemente, estes días descubrimos que alguén está dicindo máis ou menos o mesmo: que alguén da xudicatura prexudica ao PSOE e faino cando este partido está nun momento importante, sexa por unhas eleccións ou por unha renovación de cargos. Pero a nova acusación refírese a outro caso, aínda que igualmente mediático (o dos Eres), e a outra superxuíza, aínda que tamén moi mediática (Mercedes Alaya). Pero desta volta os disparos veñen dende moi arriba, porque quen está a dicilo é nada menos que Elena Valenciano, a número dous do PSOE nacional. Pregúntome se haberá aquí unha ‘doutrina Orozco’ ou ‘doutrina Lugo’ ou, sinxelamente, un ‘ti despista, que algo queda’.

O LUNS pasado pechouse o prazo para que os españois cumprísemos coas nosas obrigacións fiscais. No meu caso foi o 19, e unha semana despois xa tiña o diñeiro na miña conta. A partir diso, podería escribir sobre a lendaria eficiencia dos mozos de Facenda, pero os seus xefes están a facer ultimamente o imposible para que non nos fiemos do fisco: xente que evade impostos ou que leva diñeiro a Suíza, ministros que ameazan con divulgar (por interese político, o que é peor) datos que ti envías ao seu departamento confiando na obrigada confidencialidade, ministerios que informan de présa e mal a un xuíz… Si, non están os tempos para confiar en Facenda.

SEGUE AQUÍ

Tiña pensado escribir este domingo sobre corrupción, pero á vista de que xa o fixeron cinco ou seis compañeiros, decidín centrarme no outro tema da semana, o cisma do PP de Chantada. Tiña pensado facer unha reflexión sobre o mal que lle sentan á democracia estas corruptelas, a mala imaxe que queda nos cidadáns de a pé, a necesidade dunha rexeneración moral e o perigo de que, diante do cansazo cuns políticos deshonestos (este é un evidente caso de cómo se toma a parte polo todo), os votantes, e máis nesta situación de recesión económica, opten por aventuras populistas ou demagóxicas, como as de Hitler, Mussolini ou, salvando as distancias, Berlusconi.

Outra parte dese artigo que non escribín iría dedicada a cuestións de imaxe: o que pensa a xente. Ti prendes a un político e xa é culpable, aínda que despois, no xuízo, non aparezan probas e o tipo saia absolto. Se consegue a absolución, a masa (aquí xa non se pode falar de cidadanía, senón de masa amorfa) dirá: “Iso é que non lle atoparon nada, pero seguro que algo hai”. A masa non ten probas, pero acusa igual. A masa, por exemplo, usa os medios dixitais para, escudándose no falso anonimato, lanzarse á difamación, a acusar sen probas, tirando a pedra e agochando a man.

Viuse estes días nas noticias que Elprogreso/Galiciaé recolleron sobre o caso de Castro de Rei. Foi entrar a policía no concello e empezar a chover acusacións nas webs: que miren en Abadín, en Alfoz, en Antas, en Baleira, en Baralla… dicían. Si: dou a lista dos concellos de Lugo por orde alfabética porque non se librou nin un. Se os denunciantes teñen probas do que din, por que non van ao xulgado con elas? Se non as teñen, por que difaman deste xeito? (Repetirei que en internet, e menos diante dun xuíz, non existe o anonimato absoluto aínda que asines Anónimo?) No fondo, tiña razón Salvador de Madariaga (ou era Sánchez de Albornoz?) cando dicía que só hai algo que lles guste máis aos españois que facer e desfacer constitucións: facer guerras civís. O guerracivilismo, a maledicencia, o falar mal dos demais, a envexa e, en suma, o querer mal ao outro é algo que nos define.

Tamén nos define a hipocrisía. O chorreo de difamacións nas noticias do caso Castro de Rei foi tal que ás veces non dimos feito e algún comentario cafre quedou visible máis tempo do recomendable. Algúns sácanche despois o seu dereito á liberdade de opinión, esquecéndose do dereito dos demais a preservar a súa propia imaxe. Logo preguntabas pola IP de quen mandaba eses comentarios cafres e descubrías que a IP era dalgún organismo público. É dicir, algúns usan ordenadores pagados por todos para queixarse de que outros fan un mal uso dos fondos públicos. Incrible.