TODOS temos prognosticado algunha vez aquilo tan pesimista de “nunca o verán os meus ollos”, pero ao final as cousas acaban pasando, sexa porque  teñen que ocorrer (por cuestións biolóxicas), sexa porque transcorre moito tempo. Nos últimos anos, os xornalistas galegos temos narrado unhas cantas destas cousas que supostamente nunca ían ocorrer: por exemplo, parecía imposible que o PP non gobernara Galicia, que Cacharro deixara a Deputación de Lugo, que a esquerda (ou algo semellante) chegara ao poder no Concello lugués, que Fraga perdera a Xunta (estes días houbo chanzas en Twitter sobre se era inmortal)… e ao final todo iso foi pasando. Cando vaticinas que iso non ocorrerá nunca, sabes que no fondo é mentira, así que imaxinas que o día en que pase vai ser un deses inesquecibles, no que o ceo se abrirá ou mostrará algún prodixio espectacular. E ao final, cando ocorre resulta ser unha cousa do máis normal, case aburridamente burocrática: por exemplo, cando o PP prescindiu de Cacharro, foi unha tarde de xullo do máis insulso (na foto) agás por esa noticia. Os grandes acontecementos, os que marcan, chegan sen avisar (Torres Xemelgas, Atocha…), e os que prevemos grandes resultan anódinos. Pero todo acaba pasando, mesmo o que a priori nos parece imposible, cousa que en España sabemos de sobra que é así; abonda con que recordemos a un tal Andrés Iniesta.

Nota: O título ideal para este artigo era “Cando pasa o que non vai pasar”, pero excedía o espazo asignado na última deste martes.

Agora que chegamos ao ecuador do mandato na Deputación Provincial, chegan rumores de movementos no goberno. O que pasa é que, tal e como están as cousas, cun goberno non amigo na Xunta, igual non é bo momento de andar con cambios. Este segundo aniversario, por certo, está a pasar inadvertido, aínda que esta semana que comeza vai haber algunha rolda de prensa sobre o tema.

E como escribo isto xusto despois de que me sobraran 1.200 carácteres na crónica do domingo, non me resisto a recuperar, traducido, algo que eliminei porque “as pólas non son de goma” (unha expresión dos vellos tipógrafos: as pólas eran as caixas onde se metían os carácteres):

As famosas (e moitas veces incendiarias) roldas de prensa dos venres de Francisco Cacharro foron un invento do último período do seu mandato. Agora, segue a haber cada venres unha cita informativa en San Marcos, pero xa non teñen tanta chicha. No cacharrismo, podiamos forzar sen dificultade un titular de primeira plana; agora, ás veces é difícil atopar un titular interior. Poderíase pensar que, xa que a xestión se publicita máis de cotío, as roldas de prensa das xuntas de goberno dos venres son de trámite, como ocorre en moitos gobernos, pero a oposición non ve tanta xestión como parece.

Ía ser o cuarto parágrafo, pero, insisto, as pólas non son de goma.

Foi como nos vellos tempos, aínda que desta volta non había mesa, senón simples cadeiras (o mobiliario do flamante Centro de Prensa de Lugo vai amodo), pero alí estaba el, en martes, non en venres, disposto a darnos unha rolda de prensa. E como nos vellos tempos, a sala encheuse de xornalistas de tódolos medios e formatos. Cacharro Pardo volvía a dar unha rolda de prensa, despois de dezaoito meses xustos (a derradeira como presidente da Deputación foi a comezos de xullo de 2007), e a expectación era a mesma. E o desenvolvemento foi o mesmo: el falou dun tema, deulle varias voltas e, ao rematar, os xornalistas entrámoslle con outro, relativo á actualidade política, e el entrou… e deunos un titular fascinante. De feito, tódalas axencias enfocárono por aí, por esas declaracións súas sobre a suposta “falta de liderado” no PP. Foi Pepe Seijo, da SER e Efe, o que preguntou sobre as expectativas electorais que el cre que ten o PP, e eu (ás veces o amarillismo pode comigo) fun o que o incitou a precisar: “Cando di falta de liderado, refírese a Madrid ou a Santiago?”. E el respondeu: “En todos os sitios”. Xenio e figura. Por iso, ao rematar de todo, algún preguntoulle, xa que agora hai un centro de prensa en Lugo, se non ten gañas de volver a dar as roldas de prensa semanais de antes. “Pero non as segue habendo agora?”, respondeu sorrindo. Si, pero non son o mesmo. Ás veces, mesmo se poden despachar nun breve.

E con isto de falar dun tema e saír con outro, a maioría dos lectores quedaron sen saber do tema orixinal da rolda da prensa. Cacharro contestou ás aseveracións de Antonio Gato sobre as obras que a actual Deputación tivo que asumir ao perder subvencións porque na era cacharrista non se expropiaron os terreos a tempo. O ex presidente insinuou que gran parte de culpa é do actual bipartito provincial, porque estiveron a cambiar capataces e deixaron ao persoal “desorientado”. “Aos traballadores non os impulsan e empezan a cambialos de sitio”, dixo. Deste tema xa falara moito o PP o ano pasado, dando pé a un longo enfrontamento dialéctico entre González Barcia e Manuel Martínez, pero volveuno a sacar Gato estes días.

Que non, que María Xesús Pérez Carballo, a autora do retrato oficial de Cacharro, on é de Madrid, senón de Lugo, aínda que residente na capital do Reino. De feito, estes días hai obra súa nunha das exposicións temporais do Museo Provincial. E a última fotografía que temos dela no arquivo (esta que poño) é dunha exposición, precisamente, na sala da Deputación. Así que voume flaxelar, que onte mesmo lle puxen mal o segundo apelido: Carballo, non Castillo.

Despois de escribir sobre os cambios na Deputación, resulta que este luns volvimos ver a Francisco Cacharro polos seus corredores, como nos vellos tempos. Era polo da colocación do retrato oficial, que xa contei aquí hai unhas semanas que era obra dunha pintora madrileña. María Xesús Pérez Castillo (ela asina sen o primeiro apelido) chámase a elixida. Hoxe, o ex presidente recoñeceu que só estivo con ela unha vez, nunha visita a Madrid; que ela insistira, porque dicía que non abondaban as fotos que lle mandaron dende Lugo. E abofé que conseguiu un retrato bastante realista, ao que Carmen Gosende, a dona de don Francisco, deu aprobación cun sorriso.

No seu discurso, don Francisco recordou os seus profundos vencellos co pazo de San Marcos: fixo alí o Bacharelato, cando era instituto, e tamén estudou Maxisterio e traballou como inspector cando o edificio pertencía a Educación. E tivo o seu toque retranqueiro, cando se preguntou polo significado de que “o colguen a un”. “Ten unha repercusión afectiva importante”, sinalou.

Polo de agora, e posiblemente por bastante tempo, vai estar só. A súa chegada ás paredes da Deputación provocou unha revolución. Se ata hai uns días era Luís Cordeiro o que nos despedía (en retrato) cando íamos camiño dos plenos, agora vai ser Cacharro… pero uns metros antes. Aprézase nas fotos. Velaquí como estaba a parede o 18 de abril, cando se fixo a homenaxe a Cordeiro.

E velaquí abaixo, como estaba hoxe (a porta que se apreza ao fondo é a mesma que na foto de enriba se ve á esquerda):  

Haberá que dar unha man de pintura, porque o retranqueo do retrato de Cordeiro (que agora está máis preto da entrada, na veciñanza de Julio Ulloa e Rego, dous dos últimos presidentes do franquismo) deixou unha marca na parede.

Ah: e por fin temos unha foto dos tres vicepresidentes xuntos!

A que pintora madrileña lle encargaría a Deputación de Lugo o retrato oficial do seu anterior presidente, Francisco Cacharro Pardo? O cadro xa está feito (ou case) e na elección da autora tivo moito (todo?) que ver este político e ex senador do PP (ía escribir “ex político e senador do PP”, pero neste caso a orde dos factores si que alteraría o resultado). Síntoo por algún amigo ao que lle teño que ir tomar unhas copas. O que aínda non sei é en que zona do pazo de San Marcos irán colocalo.

Os feitos semellan estarlle dando a razón a Cacharro: foi a operación Muralla, da que este domingo van dous anos, un acto propagandístico con escaso contido? Ou iso, ou hai máis merda da que sabemos e o xuíz (ou xuíza, que non o teño moi claro) está desbordado.

Por certo, Izaguirre, o promotor dese operativo que puxo a Lugo nos principais informativos nacionais, segue polo mesmo camiño na Audiencia Provincial de Álava. Hai uns meses denunciou a un ex concelleiro do PP en Vitoria por presunta prevaricación urbanística. Xenio e figura.

Vai ser este luns e serán 44 a elixir. Falo da elección dos compromisarios do PP de Lugo para o congreso nacional de xuño, unha cita que algúns cren que pode ser a penúltima posibilidade de tentar socavar o poder de Barreiro no partido. A última será a renovación do comité local, que vai ser despois do verán. Hoxe pregunteille a Cacharro, no acto de homenaxe a Luís Cordeiro, se vai ir á elección de compromisarios. E díxome que era a primeira noticia que tiña da xuntanza. E a continuación deu a entender que xa ten a axenda ocupada.

Hoxe, por certo, a súa presenza no pazo de San Marcos espertou un interese morboso. Saudaríase con Barreiro? Pois din que si (eu non estaba presente), e dúas veces, ademais: unha á saída e outra á entrada. Gómez Besteiro, por respectar o protocolo, xerou a foto máis agardada, pois, ao mandar colocalo dentro da zona de autoridades (o anterior presidente quedárase afastado), púxoo xusto a carón de Barreiro.

Non vou falar mal dos premios aos Milagrosistas do Ano, que concede cada ano a asociación veciñal, empresarial e comercial que preside Xesús Vázquez. E non o vou facer, entre outras razóns, porque eu tamén recibín un destes premios. Foi no 2001, o mesmo ano en que elixiron por primeira vez un Milagrosista de Honra, que foi Francisco Cacharro. Recordo que no acto estiven a carón dun concelleiro de Urbanismo que se chamaba José Ramón Gómez Besteiro, e se a memoria non me falla, creo que non volveron a conceder outro Milagrosista de Honra (aínda que alguén me dixo que o ten Ramón Arias, un dos máis activos dirixentes da asociación). Este ano van dar outro: a Gómez Besteiro, precisamente. Irá nos requisitos do cargo?