Crise e marcas brancas
A Crise (fálase tanto de ela que xa hai tempo decidín escribilo en maiúsculas, como se fose unha época histórica) ten algún efecto colateral interesante. Por exemplo, ratificarnos na nosa sospeita de que as marxes de beneficio que se levan as marcas son moi substanciosas. Este luns, vin na tele varios anuncios consecutivos nos que determinadas marcas anunciaban interesantes descontos. Sabido é que non hai empresario que queira perder cartos, así que se poden rebaixar nestes tempos de estreiteces, por que non o fan o resto do ano.
Logo, cando te aboas ás marcas brancas, tamén descobres cousas sorprendentes. Por exemplo, compras unhas sardiñas de marca branca, despois de ver que o fabricante (ou iso pon a letra pequena da caixa) é unha prestixiosa empresa da provincia da Coruña. E abres a caixa e ves marcado sobre a lata, en tinta indeleble, que aquilo é un “produto de Marrocos”. Ou sexa, que o que ti considerabas unha prestixiosa conserveira, que fabricaba latas con sardiñas pescadas, pode ser, en Marrocos, resulta que tamén as compra enlatadas e distribúeas sen máis. E días despois ves no supermercado da esquina (dunha coñecidísima e punteira empresa de distribución galega) unha caixa coas bolsas de plástico e entéraste de que as bolsas que che dan coa compra están feitas en Arabia Saudí. Ou sexa, que isto debe de ser iso da globalización: que te podes levar á casa unha lata importada de Marrocos pensando que é coruñesa, e todo metido nunha bolsa fabricada, ao mellor, por un grupo de nenos de menores.
Aínda que o mellor que me pasou ultimamente facendo a compra foi achar, no hipermercado, unha lata de sardiñas marca Ría de Vigo… fabricada en Cariño. Non sei se isto tamén é consecuencia da globalización. Non sei a que esperan os de Arotz para vender os seus espárragos da Ulloa baixo a marca La Navarra, por exemplo.