Marianne
ESTES días quedei varado en ‘So long Marianne’, a canción que Leonard Cohen lle dedicou a una moza norueguesa que tivo. Cancións dedicadas hai moitas: mesmo eu teño protagonizado algunha: “Para Manolo e Ángel, dos seus pais, no día da súa primeira comuñón», dicían pola radio, e soaba Juanito Valderrama (agora non se leva: o dos discos dedicados, digo, que o das comuñóns mesmo vai a máis). Cohen, que saca disco este martes, escribiu outras composicións, igual de inmortais, para mulleres como unha tal Suzanne ou a dona dalgún amigo (‘I’m your man’). É doado caer na (romántica?) tentación de dedicarlle unha canción a alguén só porque o seu nome coincide co título. Hai anos estiven xuntando pezas para facer un cedé e regalarllo aos pais dunha nena chamada Sara. É un nome que inspirou a moita xente: El Último de la Fila, Fleetwood Mac, Bob Dylan… Na procura apareceu unha ‘Sara’ galega, obra de ‘Los Suaves’, pero, obviamente, desboteina: conta a violación dunha menor polo seu pai. E é que mesmo os títulos que parecen inocentes dedicatorias agochan cousas tremendas ou inesperadas. Volvendo á balada que non saco da cabeza dende que lin unha reportaxe sobre un libro centrado en Marianne Ihlen, a propia protagonista da canción di que ese xardín de lilas da terceira estrofa non se refire a ela, senón a outra muller. Xa digo: as lecturas literais non sempre son boa idea; velaí a graza da poesía.
Tags: De re varia, música, poesía