Marca España
MORREN os famosos a pares: Robin Williams e Lauren Bacall, Emilio Botín e Isidoro Álvarez. Cos dous últimos, o Goberno español non deu feito. Aló vai o ministro Luis de Guindos a proclamar que os dous empresarios eran xenuínos representantes da ‘marca España’, esa que este verán quedou algo tocada, no eido futbolístico, no baloncestístico e (esta fin de semana) no tenístico. Por unha vez, os nosos gobernantes teñen algo de razón: sería difícil discernir cal das súas dúas empresas é a que pasea máis o nome deste país polo mundo… ben, paseaba, porque agora quen o fai é Inditex. De Botín chegamos a falar nas vodas de prata da miña promoción da facultade, cando un compañeiro me fixo ver, rindo, a teima do banqueiro por levar as cores corporativas mesmo nos tirantes. Iso si que é imaxe de marca. O éxito tamén se ve cando a túa marca se expande fóra do seu ámbito natural: por exemplo, cando vou co coche ao Hula pregúntome se o acceso ao párking soterrado está copiado do que ten o centro de El Corte Inglés en Vigo: son moi parecidos. Habería que ver cantos comerciantes emularon ese xeito de vender, aséptico e refrixerado, en locais nos que non te decatas da falta de ventás. Das tendas de Álvarez, alguén me dixo que, “sempre que teñas cartos, aí podes conseguir o que queiras”, aínda que teño amigos que deostan aos que compran alí. Mesmo iso, o odio, é parte do seu éxito.Tags: banca, comercio, De re varia