Volvendo ao pasado
CANDO eu era pequeno, recordo que as cartas do meu tío, irmán da miña nai, chegaban con moitísimo retraso, estivera en Cáceres, Madrid, Córdoba ou Toledo, onde o levaron a mili primeiro e o traballo despois. Ás veces, a misiva na que anunciaba o seu retorno dentro dunhas semanas chegaba despois del. E se a carta ía para a miña nai, que vivía na aldea, o retraso podía roldar o mes. Estes días lembro isto cando leo a denuncia sindical de que, por culpa dos recortes de persoal, hai cartas acumulándose en Correos. Despois leo que en Castro hai bancos que só van abrir uns días aos mes e acórdome daqueles ‘correspondentes de banca’ que había nas aldeas, que viñan sendo un tipo con estudos (sobre todo de contabilidade) que levaba os temas financeiros dos veciños. E segues mirando os xornais e vas sentindo como se estiveras volvendo ao pasado, mesmo ao máis lonxano. En breve, por exemplo, só poderán ir ao médico os que teñen cartos, e estudar vai ser cousa de ricos. Mesmo as noticias acabarán véndose en muros como os de Facebook ou mesmo todo internet, que ás veces parece unha xigantesca táboa de anuncios escolares. Todo isto é como se volvéramos ao feudalismo: desta volta, os señores con dereito de pernada non se chaman condes ou baróns, senón mercados. Consólome vendo nun xornal madrileño que a xefatura de Standards and Poor’s está en mans dunha mellor: postos a ser fodidos, é mellor que sexa por parte dunha muller (aínda que supoño que elas dirán o contrario).
Tags: crise, De re varia