A perda das tradicións
HAI COUSAS que se fan habituais nas nosas vidas e ás que non lles damos importancia ata que desaparecen. Por exemplo, os meus primeiros de ano incluíron durante algún tempo o típico chocolate matutino (a esas horas en que un xa non ten estómago para nada). Despois, a tradición foi a reconfortante sopa da primeira comida do ano, e agora, o costume é o concerto de Aninovo de Viena. O ano pasado instaurei unha nova tradición, que é a de velo pola tele pero oílo polo equipo de música, co que gañei en calidade de son, sobre todo unha vez que me aclarei entre os mandos. Pero este ano faltáronme cousas; por exemplo, os saltos de esquí nesa localidade de nome tan sonoro, Garmisch-Partenkirchen. Deixounos de emitir Televisión Española, co cal perdimos unha ocasión máis de mirar cara a Alemaña, como é a moda. O meu recordo, que se remonta a cando era un cativo que nin ía ao instituto, é o de ver a uns tipos saltando dende un trampolín, un deporte que me pareceu tan variado como un folio pero que ás veces era o único xeito de ver neve nestas datas. Tampouco lle prestaba gran atención, pero durante o primeiro xantar do 2012 fíxoseme raro non ter os saltos de fondo na tele (mesmo sen voz). Foi como se me faltara algo, como se Bea Hervella ou María Souto non fosen presentar máis o tempo na Galega, como se Nucha e Mucha se separaran: cousas que só se lle ocorren a unha mente febril… ou non?
(Na foto, divulgada no seu día pola Xunta, Nucha e Mucha aparecen o 5 de abril de 2009 na Feira do Viño de Sober con Alberto Núñez Feijóo, nun dos primeiros actos oficiais deste último como presidente galego.)
Tags: Aninovo, De re varia, televisión