NA véspera de San Froilán, a Academia de Cine española entregoulle a súa medalla de ouro a José Luis Alcaine. Este tanxerino (do Tánxer español; de Tetuán, segundo outras fontes) de 75 anos é o fotógrafo de ‘El sur’, unha das miñas películas favoritas de sempre. Ás veces penso que a miña fascinación por esta obra de 1983 do parco Víctor Erice vén da fotografía, esa luz da que é responsable Alcaine: cálida nos interiores, fría nos exteriores invernais. Con ese filme inacabado (que me fixo ler o relato orixinal de Adelaida García Morales, que termina cambiando o norte cántabro polo sur sevillano), descubrín a importancia da fotografía no cine. Como non lembrar os primeiros minutos, ese amencer que envolve a Estrella (Iciar Bollaín, daquela debutante e agora directora favorita do ‘noso’ Luis Tosar), no que a luz vai medrando imperceptible a inevitablemente en cada plano, algo tan difícil de captar para o ollo mecánico dunha cámara. A partir de Alcaine (‘Tasio’, ‘Amantes’, ‘Jamón, jamón’… ‘La piel que habito’) descubrín a outros do seu gremio: Storaro, Almendros, Nykvist… Son deses creadores ‘secundarios’ que, como os músicos (outro aspecto do cine que adoro), ás veces voan máis que a propia película. Non recordo o título do filme equis, pero da música, a fotografía… non logro esquecerme. Como ocorre en tantas outras cousas, ás veces os mandados, os que van en letra pequerrecha, son os que fan que o traballo saia adiante ou, en definitiva, que as estrelas luzan.

Tags: cine, De re varia

Esta entrada se publicó el Martes, 18 de Outubro , 2011 a las 14:12 pm y está clasificada en Edición impresa, Xeral. Puedes seguir las respuestas a través de el feed RSS 2.0. Puedes dejar una respuesta, o trackback desde tu sitio.