Patrocinios
CANDO empecei a ver baloncesto na tele, houbo un tempo en que pensei que Dino Meneghin, lendario pívot italiano, era un cu inquedo, que cambiaba de equipo cada ano (como o futbolista Vieri), pero despois descubrín que os que cambiaban eran os nomes dos seus equipos, agás a selección, claro. No deporte da canastra europeo é moi habitual isto dos cambios de denominación, obrigados polos patrocinios. Só os equipos grandes logran manter por diante o seu nome de sempre: Barcelona, Real Madrid, Joventut… E cando ves que un club pequeno non leva unha denominación publicitaria, é que a cousa vaille mal. Tamén ocorre con outros deportes de equipo, ás veces anualmente, co cal, se non es un experto, pensas que cada ano cambian completamente as respectivas divisións. No fútbol hai igualmente patrocinios, pero están menos publicitados. E mentres en baloncesto podemos ler como se enfrontan dúas caixas (Laboral e Unicaja, por exemplo) ou unha empresa láctea e outra de buses (si, esas nas que están pensando), no fútbol ninguén fala do enfrontamento entre un Clesa vallecano e varios destes entes de aforro, Cajasur, CAI, Cajacanarias (todos en Segunda), nin da inimaxinable colisión dun teatro romano (Cartaxena) contra un aeroporto (Villarreal B). Seguindo con este fío, o ano que vén non poderemos ver en Primeira, por desgraza, se á cervexa (Dépor) lle senta ben a comida rápida (Getafe), e a ver se, cun ascenso polo medio, vemos un choque de coches, entre Citroën e Kia; senón, seguirémonos resignando, por exemplo, aos partidos entre un fondo catarí e unha casa de apostas.
Tags: De re varia, deporte