Traballo
NAS táboas de anuncios do barrio, é dicir, nas farolas, florecen os papeis de xente á procura dalgún traballo doméstico. Estes días estase a anunciar unha “chica española”, que se ofrece para coidar pequenos ou maiores ou, en xeral, para labores da casa. No 24 horas tamén hai carteis semellantes, algúns deles con xentilicio incluído, como “mozo colombiano”, ou aquel outro dunha muller que non indica a súa orixe pero asegura ter a tarxeta de residencia en regra. Outros inciden no aspecto “moi traballador”, homes normalmente, que son os que amplían o abano de posibilidades ata os labores do campo, ou o reparto de cousas en furgoneta. A mala fama que están a adquirir os inmigrantes en xeral, a causa do mal comportamento duns poucos, fai que agora se resalten eses detalles que antes importaban pouco (pregúntome se os emigrantes españois a Europa nos sesenta tiñan a mesma mala sona que teñen aquí os inmigrantes actuais). No fondo, os carteis da ‘chica española’ ou o ‘mozo colombiano moi traballador’ están a recoñecer que na tranquila e integradora Lugo hai un problema latente de xenofobia: é como se dixeran que quero ser chacha, pero son española, ou son estranxeiro pero traballo… Ás veces pregúntome se escribir os carteis en galego daría puntos, porque demostrarían ser persoas ‘do país’, aínda que igual esas non interesan porque, teoricamente, coñecen o seu dereito a non ser explotadas.
[Velaquí a versión que se publicou. A primeira que fixen remataba do seguinte xeito:
Como hoxe é o Día das Letras, recordo que carteis como estes e outros que levo meses vendo fanme pensar que quen os faga en galego podería gañar puntos, porque estará a dicir que é unha persoa ‘do país’… aínda que, tal e como están as cousas, ser un do país que coñece o seu idioma e, sobre todo, os seus dereitos igual non interesa.
Desboteina porque non me terminou de convencer.]
Tags: crise, De re varia