A tele
ESTES DÍAS, un dos televisores da Redacción está ‘rebelde’: non se poden ver algunhas emisoras ata que pasa un ratiño ben largo. Mentres, a pantalla permanece a escuras. O sucedido recórdame a aqueles primeiros televisores que entraron nas casas dos españois nos sesenta ou setenta, que había que agardar a que queceran para poder ver algo. O primeiro que houbo na familia, a comezos dos setenta, tardaba uns vinte segundos en deixarse ver. Ese “deixa que queza” era unha das frases típicas de aqueles primeiros tempos. Por aquela época, a tele estaba arrodeada de lendas: recordo que o primeiro que dicían na casa era que era perigoso limpar a tele cun trapo mollado, porque unha coñecida morrera cando o estaba a facer. Anos despois, descubrín que a historia era certa, pero que ma contaran incompleta: a muller esquecérase de apagar o aparato e os cables estaban pelados. Logo estaba o de non ver a tele ás escuras, que era “malo para a vista” (algo preocupante nunha familia, como a miña, chea de catro-ollos). E os berros para que non te pegaras á tele: só faltaba que alguén viñera a medir os tres metros de distancia de rigor. Por suposto, na miña casa non faltaba o trapiño ganchillado enriba da tele, aínda que sen folclórica nin touro, como vin nalgún sitio. Sospeito que os fabricantes destes chismes botarían o peche cando chegaron as actuais pantallas planas. Nisto si que avanzamos, pero noutras cousas, non: daquela, nos derradeiros anos do franquismo, a familia xuntábase para ver o fútbol. Agora, andamos preocupados por se este martes á noite non se ve a volta da Champions.
Tags: De re varia, televisión