Ouro
ABRIMOS na web un foro sobre se a xente segue a considerar que o ouro é un valor refuxio: iso que as nosas avoas consideraban que era o mellor que se podía gardar para situacións malas: unhas xoias, uns cubertos de alpaca (deses que non hai xeito de que brillen), cinco ou seis mantelerías ou xogos de cama e unha vaixela de renome (de Sargadelos ou Santa Clara). Quizais por iso agora, que veñen mal dadas, están a florecer as casas de empeño, como nos vellos tempos, especializadas na compra de ouro. De mozo, un pensa que hai moita parvada con este material precioso, ata que comeza a comprar o anel de compromiso, a alianza da voda, os pendentes da pequena ou a cadeíña do pequeno, a pulseira de aniversario… e non me venda ouro do malo! Outros engaden á lista de valores refuxio algunha obra de arte, algún libro vello… pero son máis volátiles. En tempos, pensábase que o que sempre valería algo eran as terras, pero hai anos descubrimos que só se son edificables, e agora, nin iso. E os máis modernos seguimos pensando que a casa é o noso gran patrimonio… cando deixa de pertencer ao banco, cando non vives nun barrio en desvaloración, cando a construción é boa… En fin, van ter razón as avoas: non hai nada como o ouro. Haberá que facerse cuns lingotes.
Tags: crise, De re varia