O divorcio
Martes, 28 de Xuño, 2016HAI COUSAS que un asume porque si. Eu nunca organicei un referendo comigo mesmo para saber se son europeísta ou eurófobo; son máis do primeiro, aínda que supoño que é consecuencia do lugar de nacemento. Iso de poder ir visitar ao veciño sen ter que superar o pesado trámite de cambiar pesetas por escudos agradécese, como se agradece non perder media hora nunha remota alfándega do Xurés mostrando o maleteiro do teu coche. Supoño que un español do Baixo Miño non pensa igual que un británico de Boston, nas Midlands. Era parte do encanto desta UE que quedou tocada pola vitoria do Brexit: alí xuntábase xente que non se parecía en nada e á que non lle importaba sacarlle punta aos defectos dos demais (o típico nas familias). Nada máis chegar ás Illas xa detectabas as diferenzas mais visibles: os horarios, ese xeito de conducir… e (permítanme a chanza) o ben que falan inglés! Eramos como eses primos terceiros ou cuartos que saben que teñen algo en común, pero tampouco se matan por coidalo. Agora virán outros curmáns, dicindo que se aqueles van ter xoguete propio, eles tamén queren. Eu xa medio asustei aos meus pais: como hai un socio menos, ameacei, vai haber menos cartos para as pensións. E o Ave galego, nin de coña: xa o dicía Ciudadanos. Pero isto penso que vai para largo, aínda que descoñezo cantas tempadas ten previstas o guionista deste dramón familiar: é o que pasa con algúns divorcios.
(Na imaxe, a fronteira entre España e Portugal na ponte internacional de ferro de Tui)