Teño unha foto dun sinal de tráfico abrazado pola maleza. Realmente son dúas:unha é de agosto, e vese que sinal é, e a outra é de hai uns días e xa non se distingue: todo un mérito dos servizos de limpeza do Concello de Santiago. É un sinal de ‘perigo, nenos’, e iso debería de ser preocupante… pero non o é. Hai unha escola infantil, certamente, pero non está no sentido do sinal (todos os de tráfico están para que o condutor os vexa de frente), senón á dereita. Hai uns anos, alguén mandara a Redacción unha foto dun sinal que avisaba da proximidade dun paso de peóns, pero nin se vía tal paso nin había calzada, senón un camiño de terra. Funo ver cos meus propios ollos, e resultou que o sinal estaba ben colocado, pero referíase a unha rúa que comezaba xusto despois da curva que se intuía na foto:o sinal non podía estar noutro sitio. As dúas fotos son irmás, porque son tramposas, xa que deixan fóra elementos importantes. Non chega ao nivel de trucar o corpo vía Photoshop ou recrealo esaxerando algunha característica, como fai Goude con Grace Jones ou, estes días, Kim Kardashian. Son trampas inocentes: hai, pola contra, quen utiliza programas de retoque para, por exemplo, facer aparecer xente ou bandeiras… ou para que a imaxe do inimigo defenestrado desapareza da historia. Todos, no fondo, trucamos algo nas fotos, mesmo no momento en que forzamos ese sorriso de circunstancias. Pero, postos a facer trampas, prefiro a de simular, coa perspectiva, que collemos algo imposible cos dedos, sexa o sol, a lúa ou a torre Eiffel. Ao final, as fotos non son máis que un reflexo dos nosos soños ou medos.

(Na foto, o sinal tímido)

Como prometín na crónica do domingo, na xuntanza xacobea de Portomarín houbo miradas e miradas. Non se perdan a que o popular Juan Serrano, anfitrión, lle dirixe ao socialista Antonio Gato (de Monterroso) mentres lle ofrece uns bombóns.

En cambio, Serrano tiña mellor cara cando lle ofreceu o doce a unha compañeira de partido, Raquel Arias, moito máis galante:

Aquí, en cambio, quen ten mala cara é a delegada da Xunta en Lugo: será porque hai que coidarse xa pensando na inminente ‘operación bikini’.

GUSTO dos contrastes violentos, dos paradoxos inesperados, de caer ao mar e pensar que que ben, que agora podes volver á casa en tren (‘Alicia no país das marabillas’, capítulo 2). Non é unha cousa exclusivamente miña, porque moitas telecomedias viven destas aparentes contradicións. A fotografía é moi acaída para reflectir estes contrastes: por exemplo, unha na que saen ao mesmo tempo roupa interior sexy e, detrás, un Sagrado Corazón. Isto vino nunha casa preto da Tinería: os explosivos tangas estaban nun tendal e a imaxe de Cristo, nun cadro da parede que se vía detrás, a través da ventá aberta. ‘Divina’ é tamén algunha outra foto que fixen estes días, na que, como se fosen deuses, vese a xente paseando sobre as augas: desta volta, a causante era a seca e o truco estaba nos caneiros do club fluvial e da vella fábrica da luz de Lugo. Noutra foto sáenme no mesmo plano un rato e unha boneca: pasoume hai unhas semanas, cando vin nunha leira preto da miña casa un roedor saíndo da cabeza dunha boneca desfeita que alguén tirara a cachos. A leira limpárona a semana pasada, e a foto mellorou, porque agora o que hai alí é unha plantación de parachoques de coches. Está claro que medran, porque antes, cando o terreo estaba a monte, non se vían máis que un par e este domingo xa había uns cantos máis. É unha sorte ter un terreo tan produtivo: non sei se ir buscar terra para as miñas plantas murchas, a ver se me nace un coche.