Todo polo ‘ia’
UNHA NOITE destas cruceime cun deses seudoconcursos que enchen as madrugadas televisivas. Preguntaban por un país cuxo nome rematara en ‘ia’ e eu estaba a piques de zapear para ir a outra canle cando a presentadora berrou: “Non debe de haber moitos!” E eu, que ás veces rozo a ludopatía, sentinme intimamente retado, agarrei un papel e empecei a apuntar nomes de países, mesmo divididos por continentes. Poucos? Deixei a lista cando levaba medio cento, dende Italia a Gambia. Mentres, fun descubrindo algunhas peculiaridades do seudo concurso (que en realidade son dous: o que acertara o nome do país tiña despois, e iso non o advertían, que adiviñar unha combinación de catro letras agochada nun sobre). Falo de peculiaridades como o berrallona que era a presentadora ou os acentos dos concursantes, moitos deles estranxeiros, e algúns pouco avezados no idioma (nin Uruguay nin Guatemala rematan en ‘ia’) , ou a falta de cultura da animadora, que considerou que o que dixo “Zambia” estaba a burlarse dela, igual que o que dixera “Portugalia”. Pero tiña dous bos imáns para atraer aos espectadores; bo, realmente eran tres: un era o premio prometido, que superou os 30.000 euros (e que cando me fun durmir ninguén gañara), e o outro, o seu escote, que a obrigaba a estarse subindo continuamente o vestido. Ao final, o que nos move é sempre o mesmo: cartos (e comida) e sexo.
Tags: De re varia, televisión