PÍDEME o corpo que escriba algo sobre Saramago (sempre don José): cando foi o motivo inicial dunha conversa que derivou nunha relación sentimental; cando foi a razón dunha peregrinación por Portugal á busca de Mafra (alguén faloume dunha persoa que percorreu Lisboa seguindo o itinerario de Ricardo Reis) ou cando convertín ‘Memorial do convento’ na novela de benvida con que agasallo aos meus novos amigos. Xa digo: pídemo o corpo, pero por un lado non teño moi claro que á xente normal lle interesen as miñas inquietudes literarias (e menos nestes tempos futboleiros) e, por outra, preocúpame a frecuencia con que saco temas mortuorios nesta columna dos martes. Ás veces penso que vou camiño de ser como o meu avó materno, de quen provén a miña paixón pola lectura de xornais: el ás veces só miraba a información necrolóxica. Outras veces, penso que é cousa da idade; a partir de certo número de anos, un xa empeza a mirar cara a morte: non é que penses que vas morrer mañá, pero si faste á idea de que algún día terás que empezar a perderlle o medo á Parca. O fodido é o que me dicía unha compañeira: o chungo é cando, en lugar de acudir aos funerais dos familiares dos teus amigos, comezas a asistir aos dos teus amigos. Aí si que vas vello.

Esta entrada se publicó el Martes, 22 de Xuño , 2010 a las 10:24 am y está clasificada en Xeral. Puedes seguir las respuestas a través de el feed RSS 2.0. Puedes dejar una respuesta, o trackback desde tu sitio.