De novo volve a quedar aparcada a petición dun segundo xulgado para Sarria. Se non me falla a memoria, é a terceira vez. Dúas foron co bipartito e esta última, co PP na Xunta. Nas anteriores, pediuse algunha sala máis para Lugo que, realmente, facía falta. A Sarria ten ido algunha vez o presidente do Tribunal Superior de Xustiza para comprobar que, efectivamente, o titular do xulgado actual non dá feito, debido ao elevado volume de traballo. Por iso puxeron hai tempo un xuíz de reforzo. Pero nin sendo tan manifesta a súa necesidade, sae adiante a demanda do segundo xulgado.

O que pasa é que esta vez hai algunha diferenza: para empezar, PSOE e PP aproveitaron este pretexto para un novo capítulo da súa inacabable e cansina liorta política local: estes son quen de discutir mesmo polo tamaño das lámpadas (é un xeito de falar, que descoñezo se houbo tal debate). A segunda diferenza é que hai xente que discute que un xulgado de vixilancia penitenciaria para Lugo fose máis urxente que o segundo de Sarria. Vai ti saber se o problema é que descenden os delitos en Sarria e que, en cambio, operacións como a Carioca están a aumentar a poboación dos cárceres de Bonxe e Monterroso.

Da páxina deste domingo caeu (sobraban un milleiro de caracteres, sen esaxerar) unha pequena nota que eu tiña sobre Manuel Lorenzo Varela, o ex alcalde de Chantada que esta semana consumou o cisma do PP. Ía recordar que unha das amizades fieis que lle quedan, quizais porque é doutro partido, é o actual alcalde de Becerreá, Manuel Martínez. Neste blog hai testemuño disto: aquela aperta cariñosa que se deron, como dous amigos de toda a vida que son, o 28 de maio de 2007, cando un xa sabía que ía ser alcalde de Becerreá e o outro, que ía perder a poltrona municipal en Chantada. É curioso como están ligadas unhas cousas a outras. Martínez, deputado delegado de Infraestruturas, é agora, polo menos en teoría, o xefe na Deputación de Xoán Xosé Díaz Valiño, alcalde de Castro de Rei e deputado delegado da rede viaria provincial, quen foi o outro nome propio da actualidade política nesta semana que agora termina.

Un compañeiro de Redacción comenta que, ao final, en Láncara está todo igual que hai vinte anos. A diferenza é que daquela o PSOE estaba no goberno. 26 anos, máis dun cuarto de século, hai que Eladio Capón chegou á alcaldía nas filas socialistas, e catorce hai que se deixou seducir polos cantos de serea de Francisco Cacharro e decidiu integrarse no PP. Aquel fora un duro golpe para o PSOE, que non volveu levantar cabeza… ata as eleccións do 2007. Agora, está por ver como lle afecta aos socialistas este novo afastamento do goberno. Ao final, sempre é Capón o que bota ao PSOE da alcaldía.

No 95, Cacharro tivera que acalar unhas cantas voces no PP local, porque non todo o grupo vía con bos ollos a integración de Capón. Un dos máis significados e máis afectados por ese caso de transfuguismo fora, o que son as cousas, o propio Ricardo Núñez Valcárcel, que foi o cabeza de lista popular no 91. Disque dende entón as relacións entre os dous non son precisamente boas, aínda que de cara ao exterior aparentan ser moi amigos. Quizais iso fose o que levou a Núñez a promover a candidatura de Tega hai dous anos e a deixar na estacada ao seu anterior xefe, pactando con Darío Piñeiro.

Na candidatura do PP do 91 tamén figuraba Manuel Castro Castro, Monarca, quen no 95 foi abrindo a lista do BNG e no 2007, pechándoa.

Como ven, a vida política de Láncara está marcada polos cambios de rumbo. Este venres, o alcalde censurado, Darío Piñeiro, proclamaba que Núñez Feijóo lle ofrecera deixar o PSOE polo PP. Hai uns anos, nunha época de preparación de candidaturas, chegara a rumorearse que os socialistas ían fichar de novo a Eladio Capón. Sei que o comentara con algún alto cargo socialista e contestoume: “Ti estás tolo!” Pero coa política de Láncara podes agardar calquera cousa, aínda que non haxa novidades.

A algúns sorprendeunos que o PSdeG elixira Monterroso para celebrar unha festa pola visibilidade gay no medio rural. Primeiro pensas que a elección se debe a que este concello está medianamente céntrico dentro da comunidade autónoma, aínda que hai outro, que loita por ser declarado o cerne de Galicia, Chantada, que tamén está gobernado polos socialistas. De seguido, pensas que, se cadra, hai algún coñecido político de Monterroso que é homosexual, pero descobres que, que se saiba, non hai tal cousa. E finalmente acábanche contando que a razón de que se elixira Monterroso é que un gandeiro desta terra afín ao PSOE fixo públicas as súas tendencias sexuais e que no concello está a ter problemas. A ti, que vives nunha cidade (pequena, pero cidade ao fin e ao cabo), tal cousa déixate abraiado: como é posible que alguén, en pleno século XXI, poida ter problemas de convivencia por tal cousa?

E séguelo pensando ata que colgas a noticia na edición dixital deste xornal (o anuncio do mércores e a crónica da celebración do sábado) e non che queda máis remedio que pechar os comentarios unha hora despois á vista do aluvión de insultos e recriminacións declaradamente homófobos que reciben as dúas noticias. Dende logo, humanidade e tolerancia (é dicir, respecto aos demais) son dous conceptos que se levan mal entre eles. Que noxo!

Hai políticos que fan, en certo xeito, teoría política, porque non todo consiste en simplemente xestionar e gobernar. Por exemplo, Zapatero fixo toda unha doutrina (por chamalo dalgún xeito) ao redor do talante, utilizado en oposición á acritude despótica de que facía gala Aznar nos seus últimos anos. En Galicia, Xosé Cuiña inventou a autoidentificación, que nin é nacionalismo, nin galleguismo, nin independentismo, nin autonomismo, pero que ten un pouco de todo. Creo que foi outro galego, Fraga, o que conseguiu que a Constitución falara de autonomías e non de nacionalidades, como querían os máis nacionalistas. E agora, sen cumprir os cen días de mandato, Núñez Feijóo saca da manga outra desas expresións que promete quedar para a posteridade: galeguismo cordial.

Ben está que os pais da patria teoricen. Así polo menos sabemos que utilizan a cabeza para algo más que para amolar ao contrario ou xestionar os cartos públicos.

Agora que se está a falar por todas partes do diálogo social en España (que non en Galicia, por certo), teño que contarlles un chisme en relación cos problemas que teñen o PSOE e o BNG para colocar á xente que quedou fóra da Xunta trala derrota electoral. Que foi de Pastor Fuenteseca, outrora secretario xeral de UGT en Lugo e recuperado por Ricardo Varela como director xeral de Formación e Colocación na Xunta bipartita? Pois seica acaban de nomealo vicexerente da Fundación Tripartita para a Formación no Emprego, un ente para toda España que administra os fondos que reciben os sindicatos e as empresas para formar aos traballadores. Foi unha sorte para Fuenteseca, porque no sindicato non ía ser ben recibido e no centro docente ao que tiña que volver non había praza para el, polo menos ata o curso que vén.

A verdade é que esperaba que alguén se queixara polo meu prognóstico do domingo 7 de xuño de que ningún cabeza de lista dos partidos maioritarios vai repetir nas vindeiras eleccións locais no concello de Lugo. Pero non recibín chamada ou queixa ou expresión de malestar algunha. Só López Orozco me fixo un cariñoso e sorrinte comentario tres días despois, aproveitando a súa estancia no xornal para entregar os Premios Muralla. Dixo que Gómez Besteiro e el se fixeran unhas risas o domingo lendo a miña crónica. Por se acaso, xusto unha semana despois, o pasado 14 de xuño, en El País, o alcalde proclamaba que se vai presentar á reelección “indubidablemente que si” e que o vai facer “con forzas e ganas”. Xosé Anxo Lage non abriu a boca ao respecto, e García Díez si que a abriu, pero para deixar máis dúbidas: nin que si nin que non, dixo escudándose detrás dunha realidade incontestable: quedan aínda dous anos para as eleccións.

Esa é, por certo, a liña oficial do PP (“Pero se vimos de saír de dúas eleccións! Que queredes? Unha cada seis meses?”, protestoume entre risas Xosé Manuel Barreiro hai uns días). E a do PSOE é a de sempre: o normal é que repita o alcalde naqueles concellos onde se goberna. Pero aínda falta moito para o último domingo de maio de 2011, que vén sendo o día 29. Ese ano non haberá problemas coa Ofrenda do Antigo Reino de Galicia, que caerá en xullo (o Venres Santo é o 22 de abril).

Disque este domingo foi a primeira vez que un ministro acode a unha Ofrenda do Antigo Reino de Galicia. Imos ter que mirar o arquivo e as crónicas deste voto a Xesús Sacramentado. Iso si,  Xosé Blanco, que na misa sentou a carón do delegado do Goberno en Galicia, Antón Louro, estivo no oficio e na ofrenda pero non quedou para a procesión posterior.

Cóntame un compañeiro que este domingo Xosé Manuel Barreiro falou de “películas” no xantar que o PP de Lugo organizou arredor do conselleiro leonés de Lugo. O compañeiro pregúntase se a expresión sairá do meu artigo do domingo, que termina dicindo que “algúns se están montando demasiadas películas”, unha expresión moi semellante, disque, á que usou Barreiro. Sei que conto co presidente do PP lugués entre os meus lectores dominicais, pero non lle preguntei por esta última. 

Barreiro ten agora posibilidade de devolver as acusacións, se quixera. Porque se Lugo non está moi ben representado na nova Xunta, segundo o PSOE, o certo é que tampouco está ben representado nos órganos de mando que xerou o congreso socialista desta fin de semana. Hai unha boa cota luguesa na Comisión Executiva, pero non así na permanente, que vén ser algo así como o gabinete de crise, o núcleo duro do partido, os que toman as decisións, en definitiva. Dos seus dez membros, só un é de Lugo: Ricardo Varela. E, tendo en conta que pertence á etapa que se vén de pechar, non sei canto poder terá a partir de agora. Un día destes teño que empezar a mirar como vai o proceso de creación de executivas provinciais no PSdeG.

(Volvendo ao meu último Septenario, este domingo sufrín a falta de aclimatación á nova Xunta: a Juárez quiteille o acento e a Hernández, o de Medio Ambiente, convertino en Fernández. Por sorte, esas cousas se poden corrixir na versión de internet). É o sarabullo habitual dos primeiros días. De aí pasaremos dentro duns anos á fase oposta: non saben que raro se nos facía no verán do 2005 non escribir automaticamente “o presidente da Xunta, Manuel Fraga…”

No PSOE hai xente que lle augura moito futuro ao seu voceiro en Palas de Rei, Horacio Rouco, quen perdera a alcaldía por dous votos. Montou unha rolda de prensa para a mesma tarde do día en que Blanco foi nomeado ministro, para anunciar o orgullo dos habitantes de Palas de Rei polo ascenso do seu veciño. E por se non quedara claro, poucos días despois concedeu unha entrevista en sentido semellante. Por aí corre o runrún de que este home está chamado a maiores empresas. Tomamos nota… aínda que nunca se sabe.